Fenerbahçe, rakibi Lille kadar atlet bir takım değil. Yetenekli oyuncular üzerinden kurgulanmış bir ekip vardı. Rakibinin bu kadar yüksek tempo ile mücadele etmiş olması, maçı doğal olarak zorlaştırdı. Lille hem genç hem de teknik direktör Genesio'nun oyun felsefesine sadık kalarak oynayan bir takım. Onların maçın tamamında bu oyun düzenlerindeki ısrarı, oyunu daha da zor hale getirdi. Fenerbahçe bu oyun karşısında sakin kalarak planladığı hücum organizasyonlarını yapmaya çalıştı. Beklediği ölçüde pozisyon zenginliği yakalamamış olsa da en azından bu maçta kendisi için hayati olan golü bulabildi. Normal şartlarda bu golden sonra eksik kalan rakibine karşı maçı istediği şekilde bitirebilmeliydi. Kalesine çok fazla gelmeyen Lille'in bu turu geçmiş olması, Fenerbahçe ve Türk futbolu adına çok üzücü oldu.
F.Bahçe'nin, Mourinho'nun takım teşkiline baktığımız zaman savunmada daha güvenli, daha garanti oyuncularla oynama tercihini gördük. Bunu doğal görebiliriz ama işin hücum tarafında Fenerbahçe'nin hem daha yüksek oyun temposuna hem de bire birde daha etkili olabilecek oyuncu performanslarına ihtiyacı var. Bu işi yapması beklenen iki önemli isim Tadic ve Szymanski, bu maç için Fenerbahçe'nin hedefine yardımcı olamadılar. Yine oyunu hareketlendiren ve takımda heyecan yaratan isim, kulübeden gelen İrfan Can oldu. İki maç sonucunda bu tur Fenerbahçe'nin geçebileceği bir turdu düşüncesi, akıllarımızda kaldı. Sahadaki oyun ve yaratıcılık bir vites daha yukarı çıkabilseydi Fenerbahçe, play-off'taki rakibini bekliyor olacaktı.