Bu yazıyı teknik imkanların elverdiği "en son dakika"ya kadar tuttum. Ankara'dan bir açıklama, bir tepki, hatta tavır bekledim. Gelmedi. Müthiş canım sıkıldı. Biliyorsunuz, dün sabah Çeçenistan'da bir kadın intihar eylemcisi üstündeki bombaları trende patlattı. Hepsi sivil, üstelik çoğu öğrenci 40 kişi öldü. 120'yi aşkın yaralıdan önemli bölümünün durumu ciddi olduğu için, bilançonun daha da ağırlaşacağı belirtiliyor. Bu terör eylemine ilk tepki veren ülkenin Türkiye olması gerekmiyor mu? Ama nedense Ankara -tekrarlıyoruz, bu yazının kaleme alındığı ana kadar- tam bir sessizliğe gömüldü. Ne Çankaya'dan bir kınama geldi, ne iktidardan, ne ana muhalefetten. Yalnızca Dışişleri Bakanlığı ölenlerin ailelerine başsağlığı dileyen iki satırlık "diplomatik" bir açıklama yaptı, o kadar. Bu suskunluk İstanbul saldırılarından sonra dünyayı teröre karşı uluslararası işbirliğine çağıran Türkiye'ye yakışıyor mu? Bu habersizmiş gibi davranmak, 12-13 Aralık'taki Brüksel zirvesinde AB liderlerine "Senin teröristin, benim teröristim ayrımı yapılmamalı" mesajı vermeye hazırlanan hükümetin politikasıyla bağdaşıyor mu? "Acımızı en iyi Türkiye anlayacak" diyen Rus yetkililerin destek bekledikleri bir günde bu tehlikeli ve trajik sessizlik "Terörde çifte standart" anlamına gelmiyor mu?

Utandıran suskunluk
İtiraf edelim; Çeçen terörüne karşı Türkiye sadece dün değil, geçmişte de iyi bir sınav vermedi. Neden? Çünkü Çeçen kökenli vatandaşlarımız önemli bir topluluk oluşturuyor. Onların da etkisiyle kamuoyunun hayli geniş bir bölümü Çeçenler'in "Ulusların kendi kaderlerini belirleme hakkını kullandığı" ve "Ruslar'a karşı bağımsızlık mücadelesi verdiği" görüşünü taşıyor. Sır değil; Çeçenler'e yardım gönderen epeyce kişi ve kuruluş da var. Yine sır değil; Türkiye'den de çok sayıda genç silahlı mücadeleye katılmak için Çeçenistan'a gitti, gitmeye devam ediyor. Daha geçenlerde 3'ünün çatışmada öldürüldüğü açıklandı. Yine itiraf edelim; medyanın küçümsenmeyecek bir bölümü de Çeçenler'in eylemlerine sempatiyle bakan çizgide duruyor. Sempatinin çok ötesine geçip yüceltmeye kadar vardıranları saymıyorum. İşte bütün bu nedenlerin bileşkesi, siyasileri bu "netameli" konuya "bulaşmamaya" yöneltiyor. O kadar ki, Çeçenler'in ya da destekçilerinin Türkiye'de yaptıkları iki eylemde, Avrasya feribotunun kaçırılması ve Swiss Otel'in basılması olaylarında bile, yetkililer açıklamalarında bilinçli olarak "terörist" yerine "militan" sözcüğünü kullandılar. Oysa çoğu kendi halkından olan sivilleri kurban alan saldırıların bağımsızlık mücadelesi diye tanımlanması mümkün mü? PKK'yla 15 yıllık mücadelede can veren 30 bin vatandaşımızın çok büyük çoğunluğu sivil değil miydi? El Kaide'nin bile hedef listesine koymadığı hastaneyi bombalı araçla havaya uçurmak kurtuluş savaşı mı? Konsere, tiyatroya, otobüse intihar eylemcileri gönderip katliam yapmak bağımsızlık mücadelesi mi? Geçen yıl 23 Ekim'de başlayıp 26 Ekim'e kadar süren ve 170 kişinin ölümüne yol açan Moskova'daki tiyatro baskınına Türkiye'den son derece cılız tepki yükselince, Rusya Federasyonu'nun Ankara Büyükelçisi Anatoly Lebedev -son derece haklı olarak- zehir zemberek bir açıklama yapmış, "PKK terörü ile Çeçen terörü arasında ne fark var" diye sormuştu. Türkiye vakit yitirmeden Çeçenler'in bu acımasız, vahşi saldırısını kınamak zorunda. Hem de yarım ağızla değil, açık açık... Çünkü, en küçük bir istisna, terörü meşrulaştırmaya kadar götürecek karanlık dehlizin kapısını açmak olur...