Bazı yazarlar köşelerini kaybettiğinde büyük bir kampanya başlatıp basın özgürlüğü nutukları atanlar, diğer bazı meslektaşları için ağzını bile açmıyor, hatta gizli gizli seviniyor

Türk basın ortamında akılalmaz bir çifte standart ve riyakarlık var.
Bazı yazarlar köşelerini kaybettiğinde bir anda büyük bir kampanya başlıyor...
Basın özgürlüğü nutukları atılıyor...
Ama bazıları kaybettiğinde ve işsiz kaldığında hiç ses edilmiyor, hatta gizli gizli seviniliyor...

Mesela Hasan Cemal konusunda bunun olumlusunu yaşadık.
Birçok demokrat gibi ben de, Nagehan da Hasan Abi'ye tam destek verdik. Olayın hemen başında bu sütunlarda doğrudan Erdoğan Demirören'e seslenen yazılar yazdım.
Hasan Cemal'in Milliyet'te yazmaya devam etmesi için bilfiil çalıştık. Hasan Abi de bize defalarca teşekkür etti. Ben ve o birlikte Madrid seyahati yaptık, Galatasaray'ın maçına gittik.
Orada da bu konuda uzun uzun sohbet ettik.
Birçok konuda farklı düşünebiliriz ama Hasan Cemal'in bir gazetede yazabilmesi demokrasi için de şarttır... Hasan Cemal meselesinde medyada olumlu bir mutabakat ortamı vardı. Peki ya Oral Çalışlar'ın kalemi elinden alındığında noldu? Hiçbir şey... "Basın özgürlüğü yok. Yazarlar susturuluyor," diyen cepheden, yılların emektar kalemi Oral Çalışlar'ın yazma hakkını savunan tek yazı çıkmadı...
Üstelik Çalışlar, Cemal'e göre hükümetin 10 yıllık icraatlarına çok daha muhalif sosyalist bir aydındır.
Fakat Çalışlar hâlâ yazamıyor. Oral Çalışlar barış ve çözüm sürecine tam destek verdiği için, sivil hükümeti bürokratik vesayetin üstünde gördüğü için işini kaybetti... Bir yazar temel demokratik prensiplerin yanında durduğu için, gazetesini vesayetçi bürokratlara teslim etmediği için tasfiye edildi... Ve bu konuda hiç kimsenin sesi çıkmıyor... Tüm medya sus pus... Oral Abi bile bu konuda kısık sesle konuşuyor.
Muhtemelen o vesayetçi bürokratların hayatına daha fazla kastetmesini istemiyor. Başka örnekler aklına geliyor... Zaten o yüzden bu konularda herkes üç maymunu oynuyor.