Yazılarımı okuyanlar tiyatroyla iyi kötü barıştığımı biliyor. Ama Carl Ebert tiyatrosuna hâlâ şiddetle karşıyım. Sınırları genişleyince, çağdaşlıkla bütünleşince ve bilhassa 1990'ların İngiliz tiyatrosu bize de yeni ufuklar açınca tiyatroyla aram düzeldi
Ama, her şeyde ve her zaman olduğu gibi bu defa da, gelin 'sert tiyatro' diyelim, bu tarz kendi kötü örneklerini yaratmaya başladı. Nereye, hangi tiyatroya gitsem, küfür kıyamet bir oyun sahnede, insanlar haykıra haykıra bağırıyor, prodüksiyon dökülüyor. Hani neredeyse, o, beğenmediğimiz, eski, 'metin tiyatrosunu' insanın canı çekiyor Bu yeni tiyatro Türkiye'de DOT ile başlı başına bir evreye girdi. DOT, bizde, artık avangard diyemeyeceğimize göre, aykırı diyeyim, tiyatroda çok önemli bir çığır açtı.
Eskiden Mısır Apartmanı'ndaydı. Orayı severdim. Birçok sanat galerisi olduğundan, zamanında şair Mehmet Akif'in vefat ettiği o binaya sık giderdim. DOT'u orada izlemek de bana ayrı bir zevk verirdi. Şimdi Kanyon'a taşındı.
Geçenlerde yeni yerine ilk defa gittim. İlginç bir sahne. Arkası açık, cam. Etraftaki binalar görünüyor, ışıklar vs. Belki hoş. Ama dikkati dağılan izleyiciler de olabilir.
Zinnie Harris'in Midwinter isimli oyununu oynuyorlar. Kış Dönümü diye çevrilmiş. Karakış da denebilirdi. (Ayrıca ben 'kışdönümü'nün bileşik, tek bir sözcük olarak yazılmasından yanayım.) Tabii, diğerleri gibi, zor, sert bir oyun. Gördüğüm için memnunum. Çok emek verilmiş, belli. Ama ne bileyim sanki biraz daha derinleşilebilirdi, başka çözümler geliştirilebilirdi, bir şeyler biraz havada kalıyor gibi bir duyguyla ayrıldım. Gene de bütün o 'su' sahneleriyle, bambaşka bir tiyatro yapılıyor. Bu bile yeter. Yalnız artık hangi oyuna gitsem salona sahneden bir duman yayılıyor. Acaba dumansız bir tiyatro bir gün olacak mı?
DOT'un yeni oyunlarını heyecanla bekliyorum.