Bütün yıl adını anmamış olabiliriz.
Ama bugün onun işte. Yılın sonlarına doğru arzı endam eder; dört bir yandan üstümüze gelen fotoğraflarıyla, tarifleriyle, hikâyeleriyle artık bu en sona geldiğimizde adeta kendine mecbur hissettirerek boğazlar bizi. Yılbaşının 'aşkito'su o çünkü: Hindüşka!
Evet, hindiden bahsediyoruz tabii ki. Ama 'hindüşka' kendisiyle samimiyetten uydurulmuş bir 'tatlişko'luk değil. Iğdır, Kars yöresinde hindi demek hindüşka. İnsanın hemen İstanbul'da da dolaşıma sokası gelmiyor mu ama?
Yerim seni, hindüşkam!
Biraz ciddiyet mi? Hay hay... Evcil kuşların en iri kıyımı olan hindinin anayurdu Orta Amerika...
Kümese girmesi ve dünyaya yayılması 16. yüzyıldan itibaren. "Yeni Dünya'nın eskisine verdiği en güzel armağanlardan biri" diyor gastronominin babası Savarin onun için.
Bu 'kuş'u Avrupa'ya getiren İspanyollar, Amerika kıtası keşfedildiğinde Hindistan zannedildiği için 'Hint tavuğu' koyuyor adını.
İngiltere'ye ulaşıncaya kadarsa köken unutuluyor, o zamanlardaki pek çok egzotik mal gibi Türkiye'den geldiği zannedilerek 'Turkey fowl' (Türkiye tavuğu) deniyor.
Osmanlılar içinse 'Mısır tavuğu' adı. Çünkü onlar için de egzotik malların geleneksel kaynağı, Mısır. Evliya Çelebi "Mısır tavuğu addettikleri kırmızı hortum burunlu tavuk" diye tarif ediyor hindiyi.
Bunu unutmamalıyız: Kırmızı hortum burunlu tavuk... Belki bir çocuk kitabı ismi, belki bir menü kalemi, muhakkak kullanmalıyız!
ÜÇ BABA HİNDİ
Koca koca şefler hindi tüyoları verirken, kuru erikli şahane hindisiyle Sedef İybar'ı Miss Turkey seçmişken, benim tarif vermem uygun kaçmaz. O yüzden de Vağinad Pürad, 'Mükemmel Yemek Kitabı'nda anlatsın. Asıl aklımı alan üç numara oldu ama kolaydan başlayalım:
MAYONEZLİ HİNDİ FİLESİ:
"Haşlanmış hindinin göğüs etleriyle budunu ayırmalı, tavada hafif tereyağıyla kızartmalı, çıkarıp limon suyu, tuz, biber, zeytinyağı ile iyice karıştırmalı ve tabağın ortasına kümeleyip kenarına yeşil salata dizmeli ve üzerini mayonezle duvaklamalı. Sonra salata göbeği ve lop yumurta dilimleri, pancar, havuç turşusu ile de süslemeli." 'Duvaklama' tabirini de daha sık kullanmalıyız bence.
HİNDİ FIRIN KEBABI:
"Temizlenmiş hindiyi tencerede az su ile yumuşayıncaya kadar haşlamalı, süzüp soğan suyu, tuz, biberle piyazlamalı, üç-dört saat bırakmalı. Sonra üzerine yoğurt veya yumurta sarısı sürüp tepsiye koymalı, biraz da suyundan ilave ederek fırında nar gibi oluncaya kadar kızartmalı. Kızartırken ara sıra fırından çıkarıp, üzerine suyundan serpmeli, yeşil salata ile sofraya çıkarmalı." Buna 'kebap' mı diyoruz şimdi diye düşünürken aklıma gelen: Kestane kebap.
TRÜFLÜ HİNDİ:
Bu bir delilik. Satırlardan kokusu geliyor ve fazla vaatkâr. Orta büyüklükteki hindiye bir kilo trüf mantarı eşlik ediyor bir kere, oradan düşünün nefaseti. 'Keme' yazılmış parantez içinde, keşke aynı olsalar... Keme çok daha rayihasız, adeta patates, o yüzden trüf hayal edelim biz. Anlatım çok uzun olduğu için de özetleyelim: Hindiyi de trüfleri de iyice temizlediniz. Trüfleri kıyın. Bir tencereye 250 gr tereyağı koyun, trüflerle beraber tuz, biber, biraz bahar ile defneyaprağı ekleyip hafif ateşte pişirin. Bir saat sonra bu soğumuş içi, hindinin karnına doldurun, delikleri dikin, bağlayın. Şimdi dikkat: Bu tok hindiyi, "kendi kendine bir rayiha hasıl etmek üzre üç veya dört gün böylece bırak." En nihayetinde üstünü içyağı ya da kuyrukyağıyla sarıp şişe geçirip orta kuvvette ateşe koyacaksınız. Şişin altına yağ akması için bir kaba su ve tuz koyarak şişi çevirdikçe sık sık üstüne bundan dökeceksiniz. Pişmesi için iki buçuk saat "kifayet eder"miş. Ama lezzeti tarif için kelimeler kifayet eder mi, işte onu bilemiyorum. Hepimize iyi seneler. Ağzımızın tadının hiç bozulmayacağı, neşeli, bereketli, lezzetli bir yıl olsun.
