Adam İsveç'ten gelmiş yaşam koçu. Formları elime tutuşturdu, sordukça soruyor. Mesela...
"En son ne zaman stresliydiniz?"....
Pardon! Her zaman yahu.
"Son üç ay içinde hiç kontrolünüzü kaybettiğiniz oldu mu?"... Son üç ay derken?
"Ani gelişen olayları nasıl karşılıyorsunuz?"... ani gelişmeyenine denk gelmedim ki?
"Endişe seviyenize 1 ile 10 arası bir puan verin"... hadi senin için 8 olsun.
"Günlük stres seviyenize 1 ile 10 arasında puan verin"... 11 desem?
"Sabahları nasıl uyanıyorsunuz? Dinlenmiş mi, yorgun mu?"... Köpek havlamasıyla, nasıl uyanacağım Allah aşkına.
"Mutlu musunuz?".... yani ne anlamda?
Böyle sorular işte. Ben de elimden geldiğince cevap verdim. Verdim de cevaplarım İsveç'li yaşam koçunu derinden sarstı. Bizim burada yaşam koçlarının bildiği seni oradan oraya yürütmek. Bu adamla üç kere buluştuk, saatlerce konuştuk hâlâ bir program çıkaramadı bana. Çünkü aklı almadı bu dağılmış halimi.
Takmış kafaya; en önemlisi stres seviyemi düşürmekmiş.
"Yahu" dedim; "Bunun trafiği var, ucu ucuna yetişmesi var, gazetesi var, haberi var, kirası var, faturaları var, tek başına yaşaması var, kadın olma durumu var, güzel görünme mecburiyeti var, sosyal medyası var, hakareti var, önyargısı var, müziği var, yazısı var, manyağı var, algısı kapalısı var, öküz erkekleri var, gelecek kaygısı var, pamuk ipliğine bağlı yaşantımız var, ben nasıl stressiz olayım? Sen şu İstanbul'da biraz daha yaşa da stressiz nasıl yaşanabilirmiş, bir daha konuşalım bence".
Öyle yani.
Stres yapmayacakmışız, strese sebep olan ne varsa hayatımızdan çıkartacakmışız. Oldu yani.
Peki. O zaman İsveç'e "dix points', alkış.