Çarşamba akşamı Kenan Doğulu, Cuma akşamı Şebnem Ferah... Belki de bu yılın Harbiye Açıkhava'da kaçırılmaması gereken iki konseri buydu.
Ve tabii ki bendeniz konser abonesi kaçırmadım.
Yağmur da neymiş, üşüyen de kimmiş, konser aşkımız yağmura yenilecek değil ya.
Giydik en kalın montları, çektik botları, taktık bereleri gittik konserlere.
Önce Kenan için birkaç cümle kurayım. Ne kadar yazsan çizsen de eksik kalıyorsun; Kenan Doğulu sahnenin kralı. İşte o kadar. Yağmurlu konserine dev ekranda Gene Kelly'nin unutulmaz 'Singin' In The Rain' performansını göstererek başladı. Sonra elinde şemsiyesi ve dansçılarıyla merdivenlerden indi. Tabii seyirci daha dakika bir delirdi.
İki saat boyunca herkes ayakta, yağmurun altında şarkılar söyledi, dans etti. Mükemmeldi.
Şebnem Ferah da belki yılın en kalabalık Harbiye konserine imza attı. Merdivenler bile doluydu. Havanın soğukluğu anlatılmaz yaşanırdı ama kimse yerinden kıpırdamadı, kimse konseri terk etmedi. Şebnem Ferah'ın derin sözlerinden, benzersiz sesinden, büyüleyici ruhundan etkilenmemek mümkün değildi. Olağanüstüydü.
Ha bu arada hayatımda gördüğüm en zarif, en güleryüzlü rockçı (bu kelimeyi sevmiyorum ama başka anlatım biçimi yok) Şebnem Ferah herhalde.
Uzun lafın kısası bu iki konserden iki şey çıkarttım kendime. 1. Gönül sevince fırtınalar bile kopsa durur yerinde. 2. İyi müzik asla yenilmez.
Teşekkürler Kenan, teşekkürler Şebnem Ferah.