Bugün Türkiye'nin güncel dış politika ekseni hem yeni bir analize tabi tutulmakta hem de yeniden yapılandırılmakta.
Ankara'nın, özellikle 2. Dünya Savaşı sonrası konuşlandırıldığı Batı bloku ile ilişkileri yıllarca "köşeye sıkışma veya köşe kapmaca" bağlamında gelişirken, İslam dünyası ilişkileri ise NATO ipoteği altında kalmış ve Türkiye'yi rakip olarak gören ülkeler tarafından hep güvensizlik durağında tutulmasına yol açmıştır.
Yani...
Türkiye, gerek stratejik gerekse askeri bağlamda, Batı'nın önde gelen ülkelerine...
"Yarın yeni bir dünya kurulur ve Türkiye orada yerini alır" veya "Bizi daha fazla sıkıştırmayın, duvarın öbür tarafına geçeriz" demek zorunda bırakılmıştır.
Cendere içindeki bu diplomasi, ne zaman milli çıkarları önceleyen arayışlara yönelse ya içerideki işbirlikçiler (bizim çocuklar!) tarafından sabote edilmiştir ya da yabancı aktörler tarafından siyasi ve ekonomik kırılmaların, toplumsal olayların tetiklendiği senaryolarla karşılaşmıştır
Kim ne derse desin...
Dünya çok merkezli, zamana ve zemine göre şekillenen süreli işbirlikleri üzerinden farklı bir güç dengesine doğru evriliyor.
İnsan hak ve özgürlükleri ile global refahı vaat ettiği öne sürülen Avrupa ve Amerika merkezli katı müesses nizam sarsılıyor. Hıristiyanlık birikimi etrafında şekillenen örgütlenmeler, bu gerçeği ne kadar kamufle ederlerse etsinler, mızrak çuvala sığmıyor. Başta Türkiye olmak üzere pek çok ülkeye ortak menfaatlere ve -sözde- nötr kurallara dayalı modeller öneren, hatta dayatan ülkeler, arka plandaki ajandalarını -tüm çabalarına rağmen- kapatamıyorlar.
Hibrit tehdit türleri, devlet altı yapıların asimetrik rolleri, vekâlet savaşları, bölgesel ya da küresel savaş çıkarması riski reddedilmeyen ve belki de bu yüzden çözümsüz bırakılan sıcak çatışma alanlarının varlığı, düzensiz göç akımları, terör, küresel ısınma, enerji, gıda güvenliği sorunları, finansal istikrarı tehdit eden tekellerin baskıları, lojistik, tedarik darlıkları, salgın hastalıklar...
Ve bütün bu tehlikeleri fark ettiği halde kalıcı çözüm geliştirmeyen, hatta bu tehditlerden küçük çıkarları için fırsat çıkarmaya çalışan gelişmiş ülkeler... Kan dökülen sahaları kendi sınırlarının dışında tutan güçler... Daha adil bir dünyaya ve kalkınma hedeflerine ulaşmada başarısızlığı tescilli uluslararası örgütler...
Bütün bu gerçeklikler ister istemez, "insani, ahlaki, vicdani karşı çıkışları" beraberinde getiriyor. Tam da bu nedenle Türkiye, Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan'ın öncülüğünde, bu büyük sorgulamanın bayraktarlığını üstleniyor.
Emin olun Erdoğan, G 20 Masası'nda Türkiye'ye ve kendisine biçilen role razı olup küresel adaletsizliklere, Müslümanlara reva görülen eziyetlere göz yumsaydı bugün bambaşka şeyleri konuşuyor olurduk. En azından, o diktatör yakıştırmasını imal eden çevreler eğer Erdoğan aslını ve ecdadını inkâr etseydi, "asrın lideri ödülünün" her türünü ardı ardına sunarlardı.
Demem o ki...
Erdoğan ve Türkiye doğru bir yolda. Yüzü Batı'da, sırtı Doğu'da Türkiye gerçeğine göre hareket edilmesi hem tarihi genetik kodların hem de coğrafyanın gereği.
Evet, Batı bloku psikolojik harekât yöntemleri ile Erdoğan'ı daha fazla tartıştıracak ve modern dünyadan uzaklaşma söylemini, demokratik dünyadan kopuş tezi ile giderek köpürtecektir. Olmadı, iç bünyeyi, seçimleri manipüle etmeyi deneyecektir.
Ne yaparlarsa yapsınlar...
Türkiye, NATO'da, Avrupa Konseyi'nde, haftaya Prag'da toplanacak Avrupa Siyasi Diyaloğu'nun içinde olduğu kadar Astana formatında da Şanghay İşbirliği Örgütü'nde de olmalı, Afrika ve Latin Amerika açılımlarına devam etmelidir. Bu çok yönlü diplomasi sağlam liderlik, insan haklarına dayalı yüksek demokratik standart ve refah toplumu gerektirir. Yani, Türkiye'yi vazgeçmeyeceği açık olan değerler üzerinde daha güçlü kılar. Bu, dünyanın güvenliği için gerekli, Türkiye'nin başını belaya sokacak tuzaklardan kurtulması için mecburidir de!