Yargı kurumu, hem o tarafa hem de bu tarafa çekilecek kararlar verdi mi, güven zedeleniyor. Kararları beğenip beğenmemekten, beklentilere uyup uymamasından söz etmiyorum. Doğrudan "ilkesel duruştan" bahsediyorum. İşte bu nedenle Anayasa Mahkemesi'nin "uzun tutuklulukla" ilgili yaptığı son değerlendirmeyi çok önemsiyorum. Devlete karşı işlenen suçlarda, terör örgütü davalarında 10 yıla varan tutukluluk sürelerini "ölçüsüz bulan" Yüksek Mahkeme, bu kararı ile kamuoyundan övgü aldı.
Ancak... Kararın ikinci bölümündeki yaklaşım eleştiriye fazlasıyla açıktı.
Tutukluluk süreleri için en geç bir yıl içinde yasama organından yeni düzenleme isteyen o kararla, aslında mahkeme heyeti ikmale kaldı. Hatta, Anayasa Mahkemesi Başkanı Haşim Kılıç'ın, kritik karar aşamasındaki mahkemelere, "sanıkları, tutuksuz yargılamak üzere takdiren tahliye edebilirsiniz" mesajı vermesi de biraz tuhaf kaçtı. Nedenine gelince... Cevabı, Anayasa Mahkemesi'nin 51'inci kuruluş yıldönümünde bizzat Sayın Kılıç'ın yaptığı konuşmada gizli. Siz, Mahkeme Başkanı olarak, "Temel hak ve özgürlükler ile adalet duygusunu içinde barındıran insanlık onurunun en yüce değer olduğunu" savunuyorsanız, yargıyı ikircikli halde bırakmamalısınız. Eğer uzun tutukluluğu ölçüsüz buluyorsanız, bir kişinin bile bu nedenle içeride kalmasını telafisi güç ve imkansız zarar olarak yorumlayıp, iptal ettiğiniz yasa hükmünün yürürlülüğünü derhal durdurmalısınız.
Gerekçeli karar ortada yok iken, yasa hükmü hala yürürlükte görünüyorken, mahkemeler ne yapsın? Örneğin, 5 Ağustos'ta kararını açıklayacağını ilan etmiş olan Ergenekon yargılamasını gerçekleştiren hakim heyeti hangi hukuki marjı kullansın?
Demem o ki...
İnsanlık onurundan, hak ve özgürlüklerden dem vuran her otorite, bir dakikalık gecikmenin bile yaratacağı mağduriyeti hesap etmek zorundadır. Yoksa, "Biz karar verdik" deyip sempati toplamak, o kararın pratik güçlüklerini bile bile yanına yorum eklemek pek de şık kaçmıyor!