15 Haziran 2013. Saat 15.00. AK Parti'nin, "Milli İradeye Saygı Mitingi" öncesi meydanın nabzını tutmak üzere Sincan'dayım. Başbakan Tayyip Erdoğan'ın kürsüye çıkmasına iki saatten fazla süre var. Ankara'nın merkez ve çevre ilçeleri, İç Anadolu'nun yakın illeri meydana akıyor. Geleneksel muhafazakar tonların yanı sıra, toplumun hemen her katmanından renkler bir arada. Önceki yıllara kıyasla belirgin bir fark hemen hissediliyor. "Kitle partisi kimliği." Bu kimlik, partinin büyüklüğü kadar, seçmen tabanının gönüllüğünü de etkiliyor. Parti tabanı genişledikçe, karşılık bekleyerek toplanan kitlenin sayısı artıyor.

***
Alandaki hakim görüş, "Okyanusu geçip derede boğulmamak" üzerine kurulu. Yani AK Parti'nin, önüne bakması, yeniden icraat, yeniden reform odaklı olması. Ezici çoğunluk, Başbakan Erdoğan'a operasyon çekildiğini düşünüyor. İşte bunun için meydanları dolduruyor. Erdoğan'ın temsil ettiği, "statükoya başkaldırı, sandık sonuçlarına saygı, kaynak dağılımındaki adaletsizliğin giderilmesi, özgürlüklerin genişletilmesi" ilkeleri, meydanda karşılık buluyor.
Ama...
Kimse "çatışma istemiyor." Taksim'dekileri "bir avuç müzmin muhalif" olarak gören kadar, yeni düşünce balonları açanlara da rastlanıyor. "Türkiye, tam Kürt sorununu çözme, etnik terörü bitirme noktasına gelmişken yeni gerilim odakları türetiliyor. Aman dikkat!" diyene de rastlanıyor. "Karşı taraf" olarak tanımladıkları insanlarla bile konuşma kanallarının açık tutulmasını isteyenler ise "Kendi tabanımız kenetlendikçe, diğerleri de kemikleşecek. Ülke yerel seçime kadar hep kavgaya tutuşacak. Ekonomik dengeler bozulacak" diye kaygılanıyor. Beni takım elbise kravatla meydanda görüp, milletvekili zanneden biri, "Oğlum iş bulmak üzereydi. Endişeliyim. Karamsarlık bulaşıcıdır. Fırsat vermeyin, sağduyulu, soğukkanlı olun" diyor. Mitingin özünü şu pankart yansıtıyor:
"Oy'un Büyük Türkiyem!" Evet bir oy'un dahi önemi büyük, evet bir büyük oyun da sahnede!