Dün, Süleyman Demirel en büyük acılarından birini yaşadı. 65 yıllık "sevgilisini" toprağa verdi.
Nazmiye Demirel, gölgede kalmayı başaran bir "First Lady" oldu. Göze batmadı; ama her zaman göz doldurdu; yerini hakkıyla doldurdu.
Siyasette en büyük cefayı eşler çeker. Onlar kocalarını, devletle ve milletle paylaşırlar. Nazmiye Hanım bu durumdan hiç yüksünmedi; söylenmedi. Süleyman Demirel'in hayatını kolaylaştırdı. Alan el değil, veren el oldu.
Nazmiye Hanım da, tıpkı Süleyman Demirel gibi doğallığını korudu. O bir Anadolu kadınıydı; kimseye özenmedi. Kendisi gibi, hep sahici kaldı.
Dün ona veda ettik.
"Biçare gönüller ne giden son sevgilidir bu / Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu..."
Dün, Süleyman Demirel 65 yıllık sevgilisinden, canından, cananından koptu... göz pınarlarında biriken birkaç damla yaş, ama yüreğinde bin tonluk acıyla.
Allah sabır versin.