Bir çocuğun gözlemi: Akşam annemle babam televizyon seyrediyordu. "Annem geç oldu, zaten ben yorgunum yatıyorum" dedi. Kalktı mutfağa gitti; çerez ve meyve tabaklarını çalkaladı, dolaba kaldırdı. Sabaha hazır olsun diye çaydanlığı doldurdu; demliğe çay koydu. Şekerliğe baktı, içinde az kalmış, üstüne ekledi. Telefonu şarja taktı. Çamaşır makinesinden ıslak çamaşırları çıkarıp astı. Makineyi tekrar doldurdu. Banyodaki çöp sepetini boşalttı. Islak bir havluyu kurusun diye duş perdesinin borusuna astı. Bir gömlek ütüledi; kopuk düğmesini dikti. Esneyerek gerindi; yatak odasının yolunu tuttu. Çalışma masasının yanından geçerken durdu. Öğretmene tezkere yazdı; okul gezisi için para sayıp ayırdı; sandalyenin altına düşmüş ders kitabını kaldırıp, masanın üstüne koydu. Ertesi gün bakkaldan alınacakları not etti. Sonra temizleme losyonuyla yüzünü sildi; dişlerini fırçaladı. İçeriden babam "Sen yatmaya gitmemiş miydin?" diye seslendi. "Şimdi gidiyorum" deyip, köpeğin kabına su koydu. Kapıları, pencereleri kontrol etti. Kardeşimin odasına gitti. Uyumuştu; lambasını söndürdü; bilgisayarını kapattı. Yerdeki kirli çorapları çamaşır sepetine attı. Sonra odasına gitti, saati kurdu. Ertesi gün erken kalkmalıydı. Bu yüzden ne giyeceğini hazırladı. 6 maddelik acil işler listesine 3 madde daha ekledi. Kendi kendine iyi geceler diledi. Bir gün hayallerinin gerçekleşeceğini düşündü. İşte o sırada babam televizyonu kapattı, ortaya öylece bir "Ben yatıyorum" dedi ve gitti yattı.
"Neden kadınlar erkeklerden daha fazla yaşıyor?" diye soruyorlar. Çünkü biz çok ağır yük kaldırıyoruz ve işimizi bitirmeden ölmeye niyetimiz yok!!! Ama erkekler rahat bırakmıyor ki! Ya töre cinayeti, ya kıskançlık, ya dayak... İnşallah, Bakan Fatma Şahin'in gayretleri bir sonuca ulaşır.