Soğuk bir ocak sabahı, bir adam, Washington'daki metro istasyonunda kemanla 45 dakika boyunca 6 adet Bach eseri çalar. Bu süre içinde, çoğu işe yetişme telâşında yaklaşık bin kişi kemancının önünden geçip gider. Kemancının önünden geçip gidenlerin bazıları, yerdeki kaba bozuk para atar. Kimi ise, bir nebze duraklar, kemancıyı dikkatle dinler, ama saatine göz attığında geç kalmamak için yoluna devam eder. Kemancının önünde en fazla duran ve onu dikkatle dinleyen kişi ise, 3 yaşlarında bir çocuktur. Annesinin çekiştirmelerine rağmen çocuk, oradan ayrılmak istemez. Annesinin zoruyla kemancıdan ayrılınca dahi, dönüp dönüp arkasına bakar. Buna benzer şekilde birkaç çocuk daha olur ve hepsi de anne babaları tarafından yürümeye devam için zorlanır.
Çaldığı 45 dakika boyunca, kemancının önünde, sadece 6 kişi çok kısa süre durur, 20 kişi duraksamadan geçerek para verir. Kemancı, bu süre içinde 32 dolar toplar. Çalmayı sona erdirdiğinde ise, kimse onun durduğunu fark etmez, alkışlamaz. Tabii, kimse, onun dünyanın en iyi kemancısı Joshua Bell olduğunu ve elindeki 3 milyon dolarlık kemanla, yazılmış en karmaşık eserleri çaldığını anlamaz. Oysa Joshua Bell'in metrodaki minik konserinden iki gün önce, Boston'da verdiği konser biletleri, ortalama 100 dolara satılmıştı.

***

Yukarıda anlattığımız gerçek bir hikâyedir ve Bell'in sokak ortasında, sıradan bir kılıkla keman çalması, Washington Post gazetesi tarafından, "algılama, keyif alma ve öncelikler" üzerine yapılan bir sosyal deney gereği kurgulanmıştır. Sorgulanan şeyler: Sıradan bir yerde, uygunsuz bir saatte, güzelliği algılayabiliyor muyuz? Durup ondan keyif alıyor muyuz? Beklenmedik bir ortamda, bir yeteneği tanıyabiliyor muyuz?
Ve kıssadan hisse: Dünyanın en iyi müzisyeni, dünyadaki en iyi müziği çalarken, önünde durup dinleyecek bir dakikamız bile yoksa başka neleri kaçırıyoruz acaba? (Fezal Has'a ve Feride Çavuşoğlu'na teşekkürler)