Efendimiz, Mekke'de daralınca İslam davetini etrafa yaymak için Taif'e gitti. Orada birkaç gün kaldı.
Gayesi Taiflileri İslam'la tanıştırmaktı.
Lakin Taif'in zalim putperestleri ve aşiret liderleri çocukların ve safihlerin ellerine taş tutturarak Hz.
Peygamber'i taşlattılar.
Gönlü yaralandı.
Kalbi kırıldı. Hak etmediğiyle karşılaştı.
Gül sunana, siz taş sunuyorsunuz.
Kurtuluş vaat edene siz kahır sunuyorsunuz!
Cennet hayatını fısıldayana siz ateş, kin ve öfke sunuyorsunuz. Ne kadar garip değil mi?
Yüzü yaralı, nefes nefese bir bahçenin duvarının dibine oturdu.
Yüzündeki kan izlerini ve yorgunluğun işaretlerini temizlerken Cebrail yanına indi.
Cebrail şöyle dedi;
Allah beni sana gönderdi.
Arzu ediyorsan şimdi Taif'in dağlarını bir araya getiririm. Taif'i yok ederim.
O, sessiz ve sakin.
Sert değil. Acımasız asla.
Kalbinde nefrete yer yok. Başını kaldırdı ve Cebrail'e şöyle dedi; O halimi görüyor. O bunu istediyse kabulümdür.
Bu çileyi kabulümdür.
Ama Taiflilerin helakını kabul etmem. Allah'ım Taiflilere iman nasip et.
Sonra ellerini kaldırdı ve şöyle dua etti;
"Allahım, Güçsüz ve çaresiz kaldığımı, halk nazarında hor görüldüğümü ancak sana arz ve şikâyet ederim.
Ey merhametlilerin merhametlisi, herkesin zayıf görüp de dalına bindiği, biçarelerin Rabbi Sensin. Sensin Rabbim benim. Beni kime bıraktın!
Huysuz ve yüzsüz yabancıya mı, yoksa bu işimde bana hâkim olacak düşmana mı?
"Allahım!
Eğer bana karşı gazaplı değilsen, çektiğim mihnetlere, belalara hiç aldırmam. Fakat senin esirgeyiciliğin bunları göstermeyecek kadar geniştir.
Allahım, gazabına uğramaktan, rahmetinden uzak kalmaktan, karanlıkları aydınlatan, dünya ve ahireti salâha kavuşturan ilâhi nuruna sığınırım. Rızanı dilerim.
Sana iltica ederim. Bütün kuvvet, her kudret ancak Sendendir, Ya Rabbi!"