Mekke'de köle bir kadın. Adı Zinnire. Müslüman oldu. Bundan sonra da çile ve işkence başladı. Ebu Cehil bazen boğazını sıkardı. Öldü diye bırakırdı. Bir seferinde Ebu Cehil onu şiddetli bir şekilde dövdü. Ebu Cehil yorulunca, henüz Müslüman olmayan Hz. Ömer, kaldığı yerden Zinnire'yi dövmeye devam etti. Ömer de yorulunca şöyle dedi: Sana acıdığım için değil, yorulduğum için bıraktım.
Diğer gün dayak devam ederken Ebu Cehil bu asil ve sadık kadının kafasına yumruk vurdu. Zinnire iki gözü görmez oldu. Ebu Cehil şöyle dedi: Bak işte! Putlarımız seni çarptı. Hadi git, Muhammed'in Rabbi seni iyileştirsin.
Gecenin ilerleyen saatleri. Zinnire ellerini açtı. Ve şöyle yalvardı. Rabbim! Senin için her eziyete katlanırım. Ama bu Ebu Cehil, seni putlarımız kör etti, Rabbin açsın gözlerini dedi. Ben senden diliyorum. Gözümü aç da önlerine dikileyim ve Rabbim benim gözümü açtı diyeyim.
Allah bu mazlumun duasını kabul etti. Zinnire'nin gözleri açıldı.
Sabahleyin Ebu Cehil ve Ömer'in geçeceği yolun ortasında ayakta bekledi. Ebu Cehil uzaktan görünce şaşırdı. Bu dün gözünü kör ettiğimiz Zinnire adlı cariye-köle- değil mi?
Hz. Ömer evet o dedi. Yanaştılar! Zinnire şöyle dedi: Rabbim gözümü bana iade etti! Ebu Cehil, yeniden hamle yaptı dövmek için. Hz. Ömer, Ebu Cehil'in kolunu yakaladı ve bırak artık bu kadını. Uğraşma dedi.
Kadının duruşu, imanı, direnci Hz. Ömer'i etkilemişti. Sonra Hz. Ebu Bekir, sahibine bir kese altın verdi ve Hz. Zinnire'yi satın alıp azad etti.
Allah'ın rızası onlara olsun.