Kadına şiddet, çocuklara şiddet, kadınlara tecavüz, çocuklarımıza tecavüz, kadınlar öldürülüyor, çocuklar öldürülüyor.
Sonra?
Sonra bu korkunç olayların bir kısmı gazetelere yansıyor, haberler çıkıyor.
Sosyal medya ayaklanıyor, köşe yazarları yazılar döşeniyor. Sokaklarda, evlerde, sofralarda, sosyal ortamlarda konuşuluyor.
Vicdanı ve duyarlılığı olan herkesi öfke, sinir, nefret basıyor.
#Susma, #eteğimekarışma, #çocuksusarsensusma, #çocuklaradokunma, #kadınaşiddetehayır misali etiketlerle kampanyalar başlatılıyor.
Yapılabilirse birkaç yürüyüş...
Sonra üç vakit içinde gündeme bambaşka konular oturuveriyor. Asıl mesele unutuluyor. Bir dahaki olaya kadar sislerin arasında kayboluyor.
Sonuç: Pek de yol alınamıyor.
Kanayan en büyük yaramız açık kalıyor. Çocuklarımız, kadınlarımız; her gün, ülkenin her yerinde, hangi sosyal statüye sahip olurlarsa olsunlar, şiddet görmeye, ölmeye, yok edilmeye devam ediyor.
Yine dön başa... Ama şöyle köklü bir değişimi başarama...
Siz de benim gibi bu çemberden sıkılmanız mı yoksa?
Yetmedi mi dönüp durduğumuz aynı halkada?
Bu işe artık sanaldan değil, gerçekten 'dur' demenin, her birimizin elimizden gelen ne varsa yapmasının zamanıdır.
'Susma!' yetmez, hep beraber gürlemeyiz. Gereken yasalar çıkmalı, cezalar en ağırından kesilmeli. Öyle ki; kadınların, çocukların saçının teline bile dokunanlar, yaşamdan ve sosyal hayattan men edilmeli.
Çemberin dışına çıkmak için daha ne bekliyoruz?