Şehir insanlarını, ikamet durumlarına göre; siteciler, rezidans sakinleri, mahalle kültüründen kopamayan apartmancılar, müstakil evciler ve kafeleri, spor merkezleri, sinemaları, marketleriyle ayrı bir şehir hayatı sunan 'bilmem ne şehirler' olarak kabaca gruplayabiliriz.
Benim yaşam stilim net: Yüzde 100 mahalle insanıyım. Hiçbir lüksü, güvenliği ve hizmeti; evimin balkonuna/camına çıkıp sokağa bakmaya, evden yürüyerek bakkala/manava/ köşedeki büfeye gitmeye değişmem.
Taksi durağından elektrikçiye, kasaptan simitçiye, çöpçülerden eczacıya kadar herkesle konuşacağım. Mahallenin köpeklerinin biricik ablası olacağım. Kedileri besleyeceğim. Belediyeye, muhtarlığa zırt pırt telefon edip ondan bundan şikayet edeceğim.
AVM'leri de pek sevmem zaten.
O yüzden pek kafam basmıyor bu İstanbul'un dört bir yanında türeyen 'Size cenneti sunuyoruz, gelin buradan ev alın. Etiler'e 10 dakika, Taksim Meydanı'na 15 dakika... Bak sineman da var, metro da geçecek inşallah' tipli şehir içinde şehir projelerini.

BÜYÜKLÜĞÜNE BA KAKALDIM!
Ve fakat öyle acayip yatırımlar yapılıyor ki... Salı akşamı bir restoran açılışı için Galatasaray'ın Türk Telekom Stadyumu'nun arkasındaki Vadi İstanbul'a gittiğimde gözlerime inanamadım. Say say bitmek bilmeyen binalarda bulunan daireler kapış kapış gidiyormuş... Kapılar kapılar, ağaçlar ağaçlar, Las Vegas tipi müzik eşliğinde suların dans ettiği havuzlar, onlarca restoran... Ve hepsinin alanları; şaka değil, en az 500/ bin metrekare... İçinde AVM'si de var, osu var, busu var, var da var...
Harcanan paraya ve projenin büyüklüğüne öylece bakakaldım. Demek ki artık şehirli insanın istediği hayat biçimi bu. Herkes kendi şehrinde, kendi imkanlarında, kendi AVM'sinde, kafesinde, bölgesinde mutlu ve güvenli.
Dedim, şehir hayatı bitti kızım Ayşe, yaşasın mini şehircikler... Ama sen yine de diren kızım...