'Ah bizim zamanımızda Barbie'ler böyle miydi canım...' Ablamla evde oturmuş pazar pazar bunu konuşuyoruz. Elimde 50. yıl Barbie'lerinden bir tanesi, evirip çeviriyorum, gözlerime inanamıyorum. Bu Barbie başka Barbie... Botokslu, gergin, hafif geniş suratlı, at gibi hani şu anda ortalıkta dolanan iri erkeksi yeni kızlar gibi. Nasıl desem, travestiden hallice işte. Ablam Zeynep resmen isyan ediyor. Sanırsınız bütün dertleri bitti, Barbie kaldı. Hani bu yıl Barbie'nin 50. yılı ya; dikkatinizi çekmemiş olabilir sevgili okur ama ortalık Barbie'den yıkılıyor. Dünyanın en ünlü modacıları Barbie kıyafetleri tasarlıyor, özel Barbie'ler satışa çıkıyor. Bu vesileyle benim de bir Barbie'm oldu işte. Ama kendisine 'Barbie' demeye bin şahit ister. Bizim Barbie'lerimiz nasıl rüya gibiydi. Belki de o zamanki rüyalar öyleydi... Bilemedim. Zarifti, inceydi, kibardı, şıktı, prenses gibiydi. Yeter ki bir Barbie'miz olsundu. Giydirir, süsler yanına Ken'ini de katar dünyalar kurardık.

ŞİMDİKİ KIZLAR GİBİ
Ablam hep Barbie'yi evlendirir, kibar kibar giydirir, çay içirirdi. Bense, sıyıracak çocuk kendini belli edermiş hesabı Barbie'lerime özgürlük verirdim. Çaylara gider dedikodu yapardı. Arabasıyla dolaşıp ona buna hava atardı, saçları deli deli biçimlere sokulur, Ken'e yüz vermezdi... Neyse, çocukluğumdan Allah'ın izniyle kopuyor, konuyu toparlıyorum. Bu Barbie'ler bir tuhaf canım. Zamanın Barbie'si işte. Botokslu gibi, erkek gibi, uzaylı gibi... Şimdiki kızlar gibi. Eski Barbie'leri geri istiyor muyuz? Evet! evet! evet! Ama biraz zor... Artık devir değişti, Çelik de Barbie de değişti. Hay aksi...