Bir tiyatro oyunu düşünün; oyuncuların seyircilerin arasına karıştığı, hayranlık uyandıran ahşap bir sahnede dev topaçların döndüğü, bir ailenin trajedi sayılabilecek hikayesinin son gecesine tanık olacağınız dev prodüksiyon. Zorlu PSM yapımı olarak karşımıza çıkan ve sezon boyunca İstanbullular'la buluşacak olan 'Gece Sempozyumu'ndan bahsediyorum. Oyun, izleyiciye tiyatro oyunu izletmekten ziyade benzersiz bir deneyim yaşatıyor. Eric De Volder'in oyunundan sahneye uyarlanan, yönetmenliğini Mesut Arslan'ın üstlendiği performans; sahne tasarımı, oyunculuklar ve seyirciyle kurduğu ilişkiyle öne çıkıyor. Böylesine şahane bir deneyim gönül isterdi ki metniyle öne çıksın. Bir anne, üç oğlu ve ortada olmayan bir baba; kusursuz arenada, oyun boyunca büyük küçük topaçlarla beraber hareket ediyor. Oyunun en güzel yanı; insan, topaçları izlerken hipnotize oluyor adeta. Oyuna girerken oyuncular 'Ellerinizi lütfen setin üzerine koymayın' diye seyirciyi uyarıyor.
Oyunun kadrosu birbirinden değerli oyunculardan oluşuyor. Güven Kıraç, performansıyla harikalar yaratıyor, insan onu izlerken yoruluyor ama o yorulmuyor. Diğer oyuncular da keza öyle. Ancak insan düşünmeden edemiyor, böylesine anlaşılamayan bir metin neden sahnelenir? Özetle; izlenen, aile trajedisinden ziyade dekor ve topaçlar.