Minik kızımız Ela'nın tuhaf bir söylemi var. "Ay ne kadar da büyümüşsün" diyen olursa hemen kaşlarını çatıyor. dudaklarını büzüyor ve "Ben büyümiycem" diyor. "Artık kocaman kız oldun, çişini söylemelisin" filan dediğimde şiddetle karşı çıkıyor: "Hayır baba, ben daha bebeğim, büyümek istemiyorum..." Durumu pedagoglara danıştık, doyurucu bir yanıt alamadık. "Etrafında mutsuz, öfkeli insanlar bulunuyor, ondandır" desem, hiç değil. Çok şükür, mutlu bir aile ortamında güle oynaya büyüyor.
Geçenlerde ünlü televizyon dizisi Leyla ile Mecnun'un kitabında yer alan 'İnsan büyüdükçe gökyüzüne bakmaz oluyor' cümlesini okuduğumda kafamda bir ampul yandı ve kızıma hak verdim. Çünkü:
İnsan büyüdükçe daha az soruyor, sorguluyor.
İnsan büyüdükçe daha zor inanıyor.
İnsan büyüdükçe daha çok şüphe ediyor.
İnsan büyüdükçe daha az gülüyor.
İnsan büyüdükçe daha zor öğreniyor.
İnsan büyüdükçe daha gergin oluyor İnsan büyüdükçe daha zor unutuyor.
İnsan büyüdükçe daha kolay üzülüyor.
İnsan büyüdükçe daha zor bağlanıyor.
İnsan büyüdükçe daha kolay aldatıyor.
İnsan büyüdükçe daha zor mutlu oluyor.
Ve insan büyüdükçe daha zalim oluyor...
Öyle haklısın ki canım kızım... Bir gün büyüsen de, içindeki o masum kızı büyütme sakın, olur mu...