Beni en çok güldüren adam Recep İvedik'in yaratıcısı Şahan Gökbakar'ın son filmi Osman Pazarlama'ya büyük bir umutla gittim. Amacım, her gün şehit haberleriyle hüzne boğulan, kapısındaki savaş tehlikesiyle yüreği pır pır eden ülkemde, iki saatliğine bile olsa her şeyi unutup gülümseyebilmekti.
Ama gülmedim, gülemedim.
Sadece ben değil, 'gala hoşgörüsüne sahip', çoğu, perdedeki insanların yakın dostu, ailesi olan insanlar bile şöyle duvarları çınlatan kahkahalar atmadılar.
Film bana Cem Yılmaz'ın o unutulmaz cips reklamını anımsattı. Hani merdiven altı atölyede ustabaşına "Doktor bu ne?
İnsan yiyecek bunları, insan" dediği o müthiş komik reklamı... Film, o reklam spotunun farklı versiyonlarının arka arkaya montajlanmış hali gibiydi. Hayatın girdabında kendisine çıkış yolu arayan köşe dönmeci bir girişimcinin(!) 'komikleştirilmeye çalışılmış, karikatürize edilmiş' hikayesi...
Mutlaka seveni de olacaktır, güleni de...
Ama artık içime bir korku düştü. Gülmeyi unuttuk. Daha da vahimi, güldürmeyi unuttuk...
Son yıllarda komedi filmi diye önümüze konulanlara, aylar öncesinden parlatılan güldürü bazlı televizyon şovlarına kahkahalarla gülemememin sebebi, kendi ruh halimden de kaynaklanıyor olabilir. Ama eğer öyle değil de, komikliğine bel bağladığımız zeki insanlar 'Bu millet nasılsa ismimize bile gülüyor' kolaycılığına kapıldıysa, işte o zaman halimiz harap!