Cuma gecesi Medyatik'in canlı yayınından çıkıp Zorlu Center'ın o şahane performans sanatları sahnesine koştum. Nükhet Duru ile Timur Selçuk 'Bizim Şarkılarımız' adını verdikleri konserlerine çıkacaklardı. İkisini daha önce de birlikte izlemiş ve büyülenmiştim. Yine o unutulmaz şarkılarıyla izleyenleri mest ettiler.

ÖLÜMSÜZ İSKOÇYALILAR
Timur Selçuk "Yıllardır şarkılarımız da aynı, izleyenlerimiz de... Hafiften Alzheimer'lı bir kitlemiz var bu akşam burada" deyip konsere niye 'Bizim Şarkılarımız' adını verdiklerini açıkladı. Sahiden de biz eskiler, 'melodiyi' ne kadar da özlemişiz! Genç sanatçı dostlar alınmasın ama 'şarkı' denilen şey galiba eskilerde kaldı. Şimdinin besteleri sabun köpüğünden, güfteleri saman alevinden yapılıyor gibi...
Nükhet Duru hem sesini, hem bedenini hangi buzlukta saklıyor bilemem ama kadın hepten Benjamin Button'a bağladı. Eski görüntülerine bakınca insan 'Bir zamanlar ne kadar yaşlıymış?' diyor! Ya Timur Selçuk'a ne demeli? Adam 70'ine merdiven dayamış ama -karısı duymasın- kadınların gözünde hâlâ kıvılcımlar çaktırıyor.
Nükhet Duru ve Timur Selçuk... Meğer Ölümsüz İskoçyalılar sadece filmden ibaret değilmiş!
Şarkılar şahaneydi de, Timur Selçuk'un siyasi göndermelerinde biraz 'doz aşımı' vardı. Evet, her dönem protest kişiliğini sanatına yansıtır, sıkı solcudur, muhaliftir filan ama neredeyse her şarkının arasına 'zorla' sıkıştırılan siyasi göndermeler, müziğin birleştiriciliğiyle çelişir gibiydi. Zaten seçim ve siyaset yorgunuyduk. Oraya anılarımızın müziği eşliğinde 'meşk etmeye' gelmiştik, mitinge değil ki...
Sanırım son seçim sonuçlarında bu 'zorlamanın' ve hatta 'kanırtmanın' etkisi büyüktü. Bu kadar aşırı dozda muhalefet, 'üstten bakma' ve 'ayrıştırma' gibi algılanıp ortada duranları bile rakip siyasi görüşe doğru savuruyordu ister istemez...
Oysa o gece orada söylenenlerin hepsi, 'Bizim' şarkılarımız değil miydi?