Bütün iyi niyetimle düşünüyorum, taşınıyorum ama Fenerbahçeli Alex'e reva görülenleri bir sporsever olarak içime sindiremiyorum.
Dünya üzerinde ilk kez bir futbolcunun heykeli, sadece taraftarın topladığı parayla dikildi. Kulüp yönetiminin, sponsorların tek kuruş katkısı olmadan....
Ve o futbolcunun heykelinin açılışına kulüp başkanı gitmedi. Türkiye'de ilk kez kadro dışı bırakılan ve sözleşmesini feshetmek zorunda kalan bir futbolcunun evinin önünde yüzlerce taraftar toplanıp sabaha kadar tezahürat yaptı.
Alex'in Brezilya'dan Fenerbahçe'ye gelişinde de benzer olaylar okyanus ötesinde yaşanmıştı. Cruzeiro taraftarı, transferi onaylayan kulübün camını çerçevesini indirmiş, üç gün üç gece 'Alex'i istiyoruz' diye yeri göğü inletmişti.

ANNEMİN "OĞLU"
Alex, işte böyle bir oyuncu... Gittiği her yerde 'kahraman' olmasını biliyor, efsane haline geliyor ve taraftarın gönlünü kazanıyor.
Alex'in veda mesajına bakar mısınız? "Fenerbahçe bir futbolcu kaybetti ama bir taraftar kazandı..." Bu taraftar bu adamı omuzlamaz da ne yapar?
Lefter'e yetişemedim. Can Bartu'yu hayal meyal hatırlıyorum.
Kimseye saygısızlık etmek, küçümsemek niyetinde değilim tabii ki ama onların oynadığı dönemdeki futbol ile bugünkü arasında dağlar kadar fark var.
Bana göre 'çağdaş futbol dönemi'nin Fenerbahçe'ye, hatta Türkiye'ye gelmiş en büyük futbolcusu Alex de Souza'dır. Dünyada, heykeli dikildikten bir ay sonra kovulan tek futbolcu da...
72 yaşındaki annem, fanatik bir Alex hayranıdır. Eminim, hediye ettiğim minik Alex heykelciğini okşayıp, onu televizyonda gördüğü her anda olduğu gibi 'Canım oğlum benim' deyip duruyordur şimdi. Dilini, dinini bilmediği, 72 yaşındaki bir annenin yüreğinde 'oğul' olarak yer edinmek, öyle her futbolcuya nasip olmaz.
İddiam odur ki, Fenerbahçe'de Alex'in gidişinden sonra da sular durulmayacak. Taraftar, yüreğindeki hançerin acısını öyle kolay kolay unutmayacak. Fenerbahçe bundan sonraki tüm maçlarını kazanmak zorunda. Aksi halde gidişinden sorumlu olanlar Alex'in heykelinden daha çok taş olur!