Öyle hassas, öyle kırılgan, öyle kararsız duygular içindeyim ki... Yüreğim yanıyor ama tepkimi göstermekten çekiniyorum. Neden? Teröristin ekmeğine yağ sürmemek için. Zaten onlar bütün bu eylemleri 'yıkmak, bölmek, halkların arasına nefret tohumları ekmek için' yapmıyorlar mı? Amaçları, özellikle büyük kentlerde halkı birbiriyle karşı karşıya getirmek değil mi?
Bu noktada soğukkanlı olmak güç ama buna mecburuz. Soğukkanlı olalım ama teröre karşı hep birlikte saf tuttuğumuzu da gösterelim. Barıştan yana duralım ama demokratik kurallar içinde kalmak koşuluyla tepkimizi de ortaya koyalım. Türk'ü, Kürt'ü, Laz'ı, Çerkez'i, Arap'ı, Ermeni'si, Yahudi'si kol kola, gönül gönüle artık kan görmek istemediğimizi haykıralım.
90'lı yılların başında radyolar kapatılırken, her iki otomobilden birinin anteninde siyah kurdele vardı. Bunca şehit, bunca kan, bunca gözyaşı bir küçücük kurdeleyi hak etmiyor mu? (Bu satırları yazdıktan beş dakika sonra internet sitemizde Sabah logosunun üzerinde siyah bir kurdele gördüm. Aklın ve vicdanın yolu bir!) Hazır Somali için vicdanlarımız kabarmışken, "Her Mehmetçiğe Bir Çelik Yelek" kampanyası önermiştim, kimse kulak asmadı. İsrail bir tek askeri için 1027 Hamas esirini serbest bıraktığında nasıl utandım, anlatamam...