Orhan Pamuk'un Kar romanını okuduğum günden beri bir gün Kars'a Doğu Ekspresi ile gitmenin hayalini kurardım. Çarşamba akşamı gittim... Hem de 32 saat 25 dakikalık yolu 45 dakikada aldım! Benim hızlı trenimle...
İşte gezi belgesellerini bunun için seviyorum. Beni evimin rahat koltuğunda oradan oraya taşıyorlar.
Bedavadan, zahmetsizce...
İZ TV'deki Doğu Ekspresi belgeseli harikaydı. Emektar trenin Haydarpaşa'dan başlayıp Kars'ta noktalanan seferi, an be an ekrana taşındı. Geçtiği istasyonlar tanıtıldı, tren personeliyle, yolcularla ilginç röportajlar yapıldı. Türkiye'nin Batı'dan Doğu'ya çehresinin nasıl değiştiği dile getirildi. Personelin, iki tren rayının arasına sıkışmış hayatından kesitler sunuldu.
Hele tren camından çekilen ve hepsi ayrı bir tablo gibi duran o enfes dağ, nehir, bozkır manzaraları...
Metinler fazla ağdalanmadan ama şiir tadında yazılmıştı. Bir de Ali Düşenkalkar seslendirince keyfim ikiye katlandı.
Kompartımandaki genç kız, geçen yolculuğundan bir anıyı anlatıyordu: "Ben bir teyzenin karşısında oturuyordum. İçeriye yaşlı bir amca girdi, beni kenara itip teyzenin karşısına oturdu.
Bir süre sonra muhabbeti iyice koyulttular. Amca, teyzeye 'Benim karım olur musun?' diye evlenme teklif etti. Patlattım kahkahayı tabii... Sonra amca bana 'Sen evli misin evladım?' diye sorunca, korktum. Sıra bana mı geldi diye..."
Birbirinden hoş insan hikayelerinin içinde trenin kendisinin de güzel bir hikayesi vardı. Erzincan'dan sonra hava buz kestiği için trenin fren balataları kilitleniyordu. Hidroliği çözmek için personel, gecenin karanlığında trenin altında pürmüzlerle ateş böcekleri gibi çalışmak zorunda kalıyordu. Bu şahane resmi, dış ses tamamlıyordu: "Neyse ki insanoğlu trenden önce ateşi bulmuş!"