İçinde bulunduğumuz acılı günlerin etkisiyle midir, bilmiyorum, televizyon izlerken eskiden hiç dikkatimi çekmeyen bazı "özel" ayrıntılar, çivi gibi gözüme batıyor. İskenderun'daki hain pusuda şehit olan bahriyelilerin acısı yüreğimin orta yerine çöreklenmişken, TRT 1'deki "Sakarya- Fırat"ı izlemeye koyuldum. Teğmeni ele geçirmek isteyen terör örgütü, birlikteki askerlerden Mahmut'un eşini ve çocuklarını kaçırmıştı. Eğer teğmeni onlara getirmezse, karısını ve çocuğunu öldürmekle tehdit ediyorlardı. Maddenin sadece katı, sıvı ve gaz hali vardı. Ama şu melun terörün her gün yüzlerce halini tanıyorduk. Bu da onlardan biriydi işte... Ama benim yüreğime kan sıçratan bu değildi. Mahmut, terör örgütünün sorumlusu tarafından çarşıda sıkıştırılmadan önce postaneye gidiyordu. Cebinden çıkarıp, özenle saydığı 60 liralık "komando maaşını" ailesine göndermek için. 60 lira... Ben askerlik yaparken de yoksul gençler er maaşı olan 28 lirayı özenle biriktirip, analarına, babalarına, eşlerine gönderirlerdi. Bizler bir an önce askerliği bitirmek için şafak sayarken, onlar maaşlarının kesileceği terhis gününün gelmemesi için dua ederlerdi. Tabii ki vatan görevi parayla, pulla ölçülmez. Ama dedim ya, son günlerin yürek burkan gündemi, önemsiz gibi görünen detayların aslında "meselenin özü" olduğunu gösteriyor bana. 60 lira... Komando maaşı...