Geçen hafta Marmara Üniversitesi'nin Anadoluhisarı kampusünde üniversite öğrencilerine hitaben 'Medyada Kariyer' konulu bir konuşma yaptım. Gençlerle sohbet etmeyi çok seviyorum. Onlar benim konuşma yapmamı 'lütuf' olarak görüyorlar. Oysa her konuşmamda onların benden yararlandıklarından daha çok, ben onlardan faydalanıyorum. Konuşmanın sunuş bölümünü kısa tutup, mikrofonu hemen onlara veriyor, toplantının geri kalan kısmını soru-cevap şekline dönüştürüyorum. Bu yöntemle, önüme açılan gençlik panelinin tuşlarına dokunup, 'gençliği okuma' imkanına kavuşuyorum. Bu kez gençleri her zamankinden daha umutsuz ve kaygılı gördüm. Küresel krizin etkilerinden onlar da nasiplerini almışlardı. En büyük dertleri "Okulu bitirince nasıl iş sahibi olacağım?" konusuydu. Daha üniversite sıralarında 'işsizlik korkusu' onları sarıp, sarmalamıştı. Bir öğrenci, "Bizi stajyer olarak alıp, 3 ay para vermeden çalıştırıyorlar" dedi. Kendi staj dönemimi hatırladım. O gazete atmosferini solumak için üste para vermeye hazırdım. Derdim, gazeteden üç aylığına para almak değil, yöneticilere 'kendimi göstermek'ti. Dilim döndüğünce, medyada kariyer planlamasının nasıl yapılacağını, okulda öğretilen gazetecilik ile gerçek hayattaki arasında nasıl dağlar gibi farklar bulunduğunu, staj döneminin, kariyer yolculuğundaki en önemli hareket noktası olduğunu anlatmaya çalıştım. Ama ne yaptıysam, gençlerin gözlerindeki karamsar bakışları değiştiremedim. Tek kaygılarının 'günü kurtarmak' olduğunu görmek, beni çok endişelendirdi. Veda cümlemde, "Toplumu krizden, kaostan, umutsuzluktan kurtaracak sosyal hareketler hep üniversitelerden başlamıştır. Aydın gençlerin rehberliğine her zamankinden daha çok ihtiyacımız var. Lütfen yaratıcı ve üretici olun. Siz umutsuz olursanız, kimlere bel bağlayacağız?" diyebildim...