Kaybetmek acıdır... Hele de siyasette.
"Büyük farkla" kaybederseniz... Pek sesiniz soluğunuz çıkmaz.
Ama... "Az bir farkla" kaybederseniz...
Yenilgiyi zor kabullenirsiniz.
"Yaşanmış bir olaydan" söz etmemizi ister misiniz?
5 Haziran 1977... Milletvekilleri seçimi yapıldı.
Akşam... Oylar sayılmaya başlandı...
CHP hızlı bir tırmanıştaydı.
Saatler ilerledi... CHP Genel Merkezi'nin önü ana baba günü oldu...
Davullar, zurnalar... Zafer şarkıları...
Sloganlar.
Ve gecenin geç bir saatinde... Karaoğlan balkona çıktı... CHP Genel Başkanı Bülent Ecevit.
O tarihte, CHP Genel Merkezi Çankaya'daydı... Farabi Sokak'ta.
Türk siyasetindeki ilk balkon konuşması...
İşte o gece... Karaoğlan Ecevit'in yaptığı konuşmadır.
Ecevit... Balkonda... Partisinin galibiyetini ilan etti.
CHP'nin tek başına iktidara geldiğini söyledi.
Kuracağı hükümetin uygulayacağı dış politika konusuna bile girdi...
Hatta... Konuşmasında... Yunanistan'a mesaj gönderdi.
Liderin konuşması bitince... CHP'liler konvoylar oluşturdular... O cadde senin, bu bulvar benim dolaştılar... Korna çaldılar.
Konvoylar Güniz Sokak'ta bile tur attılar... Adalet Partisi Genel Başkanı ve Başbakan Süleyman Demirel'in evinin bulunduğu sokakta.
Fanatik partililer... Demirel'in evinin önünden geçerken slogan attılar... Türküler...
Şarkılar... Örneğin: Fincanı taştan oyarlar...
(Gerisi poşetlik)
Ve sabaha doğru sonuçlar açıklandı...
Tek başına iktidar için 226 milletvekilliği gerekiyordu... CHP 213'te kalmıştı.
O geceyi yaşadık...
Gece boyunca... Bazen CHP Genel Merkezi'ndeydik... Bazen de Süleyman Demirel'in evinde.
Sabah oldu... Gün ağardı... CHP büyük bir hayal kırıklığı yaşadı.
Akşam, zafer şarkılarına eşlik eden Bülent Ecevit, Oran'daki evine kapandı.
Ne diyorduk?
Kaybetmek... Hele de "Az farkla" kaybetmek acıdır... Can yakıcıdır.