Herkesin elinde "Cep telefonu."
Herkes "Birilerine" telefon ediyor... Eşine... Arkadaşına...
Sevgilisine... Komşusuna.
"Diyarbakır'dayım" demek için.
"Tarihi bir günün, olayın, Nevruz'un canlı tanığıyım" demek için.
Yine herkes "Tanıklığını kanıtlamak istercesine" resim çektiriyor.
"Dünün Diyarbakır'ını" anlatabilmek güç... "Görmek/ yaşamak" gerekirdi.
Dünün "Heyecanı" bir şeyin göstergesi:
"Bölgenin" barışa duyduğu özlemin... Halkın "Sürece" verdiği desteğin.
Bölge terörden, öylesine yorulmuş ki... Dün sanki "Kurtuluş günü" gibiydi.