Sadun Aksüt'ün anılarında "Ölümler" diye bir bölüm var... Aşağıdaki satırlar o sayfadan:
Her ölüm olayının ardından camide toplanır, ah vah ederiz.
Aman ne olur görüşelim, birbirimizi arayalım deriz.
Bütün konuşmalar orada kalır... Çoğumuz vefasız kimseleriz.
Solistler de, saz sanatkârları da kendi aralarında pek görüşmezler... Aile ilişkileri yoktur.
Söylemeye dilim varmıyor, görüşseler bile dedikodu yapmadan duramazlar... Birbirlerinin arkasından konuşurlar.
Hele sinema ve tiyatrocular var ya...