Turgut Özal "tek başına iktidar", Erbakan da "baraja takılıp Meclis'e giremeyen Refah Partisi'nin Genel Başkanı" idi.
Mevsim kıştı.
Erbakan Hoca'nın eniştesi ölmüştü.
Mehmet Keçeciler "Hoca'nın evine" gitti, baş sağlığına.
Park yeri bulamadı... Otomobilini "arka sokağa" bıraktı.
Hava soğuktu... Yüzünü "atkıyla örttü."
Ve Hoca'nın evine girdi...
Erbakan ile Keçeciler "eski dost... 1980 öncesinde Hoca, Milli Selamet Partisi Genel Başkanı... Keçeciler de MSP'li Konya Belediye Başkanı."
Prof. Erbakan "Mehmet Bey, bilirsin seni çok severim" diyerek farklı bir konuya girdi:
ANAP'tan ayrıl... Ama yalnız değil... 20 milletvekili istifa edin.
Refah'a gelin... Böylece RP, Meclis'te grup kurar.
Hikâye uzun... Hoca "ısrar etti", Keçeciler "hayır olmaz" dedi.
Vedalaştılar.

***
Birkaç gün sonra... Özal, Mehmet Keçeciler'e sordu:
- Sen Refah'a mı gideceksin?
Keçeciler bozuldu... Diklendi:
- Siz gitseniz bile ben gitmem... Bunu nereden çıkarıyorsunuz?
Özal başladı anlatmaya:
Sen geçen gün Erbakan'ın evindeydin... Aracını arka sokağa park ettin.
Yüzünü kaşkolla örttün. Keçeciler dayanamadı:
- Siz beni takip mi ettiriyorsunuz?... Cebimde böcek mi var?.. Gidin, anarşistleri takip edin.
Özal "yok yok" dedi:
Nasıl hikâye ama... İnanması zor değil mi?
İsteyen Keçeciler'e sorsun.
Biz televizyoncu olsak... Keçeciler'e "bunları" TV'de anlattırırız.