Başbakan da ağlar... İnsan, Başbakan olunca, yüreği taş mı bağlar?
Sene 1988'di... Özal Başbakan'dı.
Annesi Hafize Hanım hastanedeydi...
Turgut Bey, yanına "ortanca kardeşini" aldı... Korkut Özal'ı... Bir de Mehmet Keçeciler'i... Hastaneye gitti.

Hafize Hanım artık kimseyi tanıyamıyordu.
Başbakan Özal annesinin elini avuçlarına aldı... Sonra eğildi, yüzünü öptü.
Hafize Hanım'ın hafifçe gözleri aralandı... Oğluna baktı... Sonra gözler yine kapandı.
Başbakan gözyaşlarına boğuldu.
Ertesi gün de Hafize Özal öldü.

Başbakan Recep Tayyip Erdoğan'ın gözlerinden süzülen yaşları görünce "1988'i... Hafize Öğretmen'in ölümünü... Turgut Bey'in gözyaşlarını" anımsadık.
Ana ölür de oğul ağlamaz olur mu?
Başınız sağ olsun Tayyip Bey.