Paris'te altı gün elbette rüya gibi geçti. Paris'in de ekonomik krizden etkilendiğini, kentin geçmiş Noel ve yılbaşı havasında olmadığını söyleyeyim. En civcivli semtlerden Quartier Latin şaşılacak kadar sesizdi, efsanevi Flore ve Les Deux Magot kahveleri sinek avlıyor, Saint Germain meydanındaki geleneksel seyyar Noel dükkancıkları akşam 21.00'i bile beklemeden kepenk indiriyordu. Champs- Elysees bile o denli parlak değildi ve gazetelerde Eyfel kulesinin bu yıl bir dev ağaç kılığına bürüneceği haberi gerçekleşmemişti. Ama yine de Paris, Paris'ti. Yüzlerce sinemasıyla dev bir sinematek, bir o kadar tiyatrosuyla bir tiyatro meşheri, sayısız galerisi ve sergisiyle tam bir resim cenneti. Opera yakınındaki 7. Edouard meydanında bulunan tarihi tiyatroda bir Sacha Guitry oyununu (Quadrille- Dörtlü) izlerken, gözlerim sahnedeki oyun kadar tavanda, localarda, duvarlarda yer alan ve yüzyılların ötesinden bize intikal etmiş süsleme ve kabartmalardaydı. Aynı şeyi, önünden geçtiğimiz devasa Rex sinemasının saray gibi görkemli cephesine bakarken de düşündüm. Niçin Fransızlar ve daha birçok uygar ülke, Paris ve daha birçok Avrupa megapolu yıllardır bu tür yapılarını tıpkı tarihi eserleri gibi korurken, görmüşgeçirmiş kentlerini onca rant olanağına feda etmeyi akıllarından bile geçirmeyip her şeyi gözü gibi korurken, bizler böylesine gözü kara bir tüccarlığa teslim olmuştuk? Emek'ten sonra ortaya çıkan (ve benim daha önce yazdığım) Taksim sineması/ Maksim gazinosu kıyımı da az mı önemliydi? Cumhurbaşkanından çok hak edilmiş bir onur ödülü alan değerli bilim adamı Semavi Eyice'nin İstanbul üzerine belirttiği kaygılarını sayın Gül'ün de hemen paylaşması bile bu çabalara engel olamayacak mıydı? Bu üzüntülerimizi, bir akşam TMS adlı kanalda 90'lı yıllar temalı uzun ve çok şık bir belgesel izlerken karşımıza açıkan Tarkan biraz giderdi. Programı sunan güzel kızlar, onun ünlü (ve öpücüklü) Şımarık şarkısını öyle bir övdüler ki... Ve onu 90'ların başlıca pop ikonlarından biri ilan ettiler. Haberiniz olsun!