Her yerde, herkes çocukların digital oyuncaklarla oynamasından bahsediyor, şikayet ediyor, hatta bağımlılıktan söz ediyor. Evet, TV'den sonra diğerleri geldi ve erişkinler hepsini neredeyse doğar doğmaz çocukların eline verdi. Kimi zaman kolay olduğu için, kimi zaman onların gelişimine katkısı olduğuna kendilerini inandırdığı için. Ama daha önemlisi onlara örnek oluyorlar ve çocuklarıyla iletişim şanslarını kaçırıyorlar. Yan masada oturan iki çocuklu aile, büyük çocuk beş diğeri dört yaşında gibi duruyor.
Büyük olanın elinde bir Rubik küp var. Onu yapmaya uğraşıyor ve bir kısmını yaptığı an bunu annesi ile paylaşmaya çalışıyor. Oysa annesi masaya oturur oturmaz cep telefonundan Facebook sayfasına girmiş, onu okuyor, çocuklara bir kez bile bakmadığı için kendisine gösterilmeye çalışılan küpün farkında bile değil. Çocuk annesinin elini tutarak yeniden deniyor ama anne elini kurtarıp, gözünü telefondan ayırmadan "Tamam, anladım" diyor. Çocuk hayal kırıklığı içinde küpe bakıyor...
Benzer bir manzarayı başka mekanda izledim. Anne ve 10 yaşlarındaki kızı tam bir saat yan yana oturdular.
Anne sürekli telefonundan Facebook'ta gezindi. Kızı arada konuşmaya çalışsa da, annesinin dikkatini çekemeyince sustu. Kalkıp uzaklaştı, geri döndü.
Anne hiç fark etmedi. Bir saat içinde tek iletişim kurduğu an kızının fotoğrafını çekip ve paylaştığı an. Altına ne yazdığını çok merak ettim. İki çocuğun elinde de telefon yoktu. Ama olsa, onlar da sadece onunla oynayacaklardı.
Oysa çocuklarla konuşmak hele oyun oynamak, iletişimi oyunla gerçekleştirmek hem çocuğun gelişimi için, hem de aile ilişkileri için çok önemlidir.
OYUN ÇOCUKLA İLETİŞİMDİR
Günümüzde çocuğu ile iletişim kurma yolları arayan aile için oyun bulunmaz bir ortamdır. Çünkü, oyun ortamı çocuğun kendini ifade etmesi için doğal bir ortamdır. İletişimini ve kendi duygularını ifade etme olanağını arttırır. Çocuğun kendini yenilemesini, yaratıcılığını geliştirmesini sağlar. Çocuk, oyun içinde kontrol edebildiği için sıkıntı duyduğu şeyleri tekrarlayarak, değiştirerek sorunlarla baş etmesini öğrenir. Oyun sırasında, erişkinler çocuğu gözleyerek onu daha iyi anlayabilir, onunla sözlü olarak daha rahat iletişim kurar.
Bunları bildiğimizde çocuklarımızla oyun oynamanın, sandığımız gibi sadece onları mutlu etmek, vakit geçirmek için öylesine yapılan bir faaliyet olmadığını anlayabiliriz. Çocuğumuzla oyun oynamak yalnızca onun için değil, bizim için de önemlidir. Onu anlayabilmek, onun dünyasına girebilmek için en etkin ve eğlenceli yoldur. Çocuklar oyunlarına karışılmasına, yönlendirilmesine kızarlar. Yapılması gereken onun oyununun bir parçası olmaya çalışmaktır.
Unutmamak gerekir ki bizim için sahte olan oyun alanı onun için gerçektir. Onun oyun fincanındaki çay sıcak ve içilmek içindir. Onun sattığı kalem, siz onun elinde göremeseniz de vardır ve sizin de ona sadece ikinizin görebileceği, kalemin bedeli olan parayı uzatmanız gerekir.
Çocuklarımız hakkında endişelenirken, teknolojiyi suçlarken kendimize bir dönüp bakmakda yarar var. Nasıl örnek oluyoruz? Asıl bağımlı olan kim?
Ve en önemlisi biz bir aygıt olmadan oyun oynamanın zevkini biliyor ve onu paylaşmayı becerebiliyor muyuz?