Ah benim güzel ülkem, cennet vatanım… Üzerine oyun kuranlar, hesap yapanlar sinsi planlarını öyle veya böyle ortaya koyma çabası içinde...
Cennet halini istemeyenler kor ateşe çevirip güzelim halini bizden uzak tutmak için neler yapıyorlar bir bilsen!
Bölmek, parçalamak istiyorlar… 'Şucu'lar ile 'bucu'lar diye ayrıştırıyorlar.
Bazen 'inanç', bazen 'köken', bazen 'ten rengi' diye.
Oysaki aynı kaldırımlarda yürüyüp, aynı havayı soluduğumuz, yazları kuru sıcağı paylaştığımız, aynı tastan su içip, aynı kaptan yemek yediğimiz günleri unuttuk.
Sokaklarında ip atladığımız günler bugün yok artık.
Mahallemiz vardı aynı bakkalından dondurma alıp kâğıt helva yediğimiz.
Dini bir, devleti bir, cumhuriyeti bir, dili bir, milleti bir.
Nereli olduğumuzun, rengimizin ne olduğunun hiç önemi yoktu.
Bizim mahallede adam gibi adamlar yaşardı. İnsanca, kardeşçe bölüşürdük.
Sonra ne oldu?
Bizi ayırmak isteyenler 'fitne' neydi bilmezken, gönüllerimize fitneyi düşürdüler.
Bu ayrılığın sebebi neydi ki?
Hiç anlayamadık bugüne kadar.
Ama buna rağmen bizi birbirimizden ayırmak için durmadılar halada durmuyorlar.
Kalleşçe, haince, bizi bize vurduruyorlar.
En yakın dostumuzu üç kuruş menfaat uğruna gözümüzü kırpmadan vicdanımız sızlamadan satar olduk.
Yıllar yılı dost bellediğimiz nice komşuları bugün ayrıştırıyoruz.
Karıncayı incitmekten korkan bizler, birbirimizi doğrar olduk.
Gelin bırakılım bu ayrışmayı, çünkü millet olarak bize düşen 'sen', 'ben' değil 'biz' olmak.
Zamanın ruhunu doğru okumalıyız.
Dünyada çizilecek olan yeni haritanın oluşumunda yerimizi almalıyız.
Ya da her şeyi boş verip 1915 yılından sonra olduğu gibi Amerika'nın ve Avrupa'nın dümen suyunda kuru bir yaprak gibi savrulup gideceğiz.
Fikirlerimiz 'ak' ile 'kara' kadar farklı olsa da 'biz' diyebilmeliyiz.
Birliğimizi huzurumuzu ve refahımızı bozmaya çalışanlara fırsat vermeyelim. 'Bir olalım diri olalım iri olalım…' Kalın sağlıcakla.