İnsan bu mavi gökkubbenin altında, kendinden kendine yansıyan bir sırdır...
Ölüm ise aslında aynı insana, binlerce yıllık hakikat sırrını anımsatır...

İnsan unutkandır...
Pek çabuk unutur, iyilikleri, geçmişi, sevgisini, kendisini...
Ama aslında aynı insan, yine ne çok çabuk sever, iyi olanı, güzel olanı...

İnsan çok hırslıdır...
Sanır ki götürecek sonsuzluğa, bütün hırslarını da...
Büyük yanılsama; yine de insan her şeyi yanında götürecek gibi yaşar bu dünyada...

Eskiden bir inanışa göre, bedenin içinde yürek, yüreğin içinde can vardı...
Canın içinde "gönlün" gizli olduğu düşünülürdü...
Gönül içinde de kara bir nokta...

İşte bu kara noktaya "süveyda" denirdi...
İnsanın, idrak ve sevgi noktasıydı...
"Süveyda..."
Ne şiirsel bir sözcük değil mi! Sanki sevginin şiiri gibi...

Naili adında bir divan şairi, 17. yüzyılda yaşamış. Onun gazellerini okudum...
Evliya Çelebi'nin çağdaşı bu şairi okuyunca, köklerimizin derinliğini hissettim...
Demiş ki şair: "Padişah-ı mülk-i azadi olan meyharenin...
Tahta-yı meyhanede taht-ı Süleyman'dır yeri..."
(Dünya ilgilerinden soyutlanma ülkesinin sultanlığını yaşayan bir sarhoş için, meyhanedeki tahta peyke, Süleyman'ın tahtı ile eşdeğerdedir...)

Alın size Einstein'ın izafiyet teorisi derinliğinde bir şiir...
Bazen kendini dünya nimetlerine önem vermekten kurtarmış bir sarhoşun peykesi (tahta sedir, kerevet) bir sultanın tahtı ile eşittir...

Sevgi, mutluluk, huzur, insanın kendi içindedir...
Bunları dışarıda ararsak hayaldir...
İnsanı, sevmek mi mutlu kılar, sevilmek mi?
Sevmektir aslolan, koşulsuz insan sevgisi....

Bu yüzden büyük yazar Herman Hesse onda takılı kalmış:
"Yaşama anlamını kazandıran tek şey sevgidir..."

Bu dünyadan bir Ömer Hayyam geçti...
Asırlar önce, kocaman bir Hayyam...
Dedi ki: "Dünya yüzük gibidir, şüphesiz biz de onun nakışıyız..."

Bir zamanlar bir de Feridüddin-i Attar vardı.
Büyük bir sufi şairi...
Bazı kaynaklarda, Mevlana'nın bile gençliğine adım atmadan önce, ondan feyz aldığı yazılıdır.
İşte bu Attar demiş ki:
"Anlamsız olmadığı halde öyle gözüken şey, onun anlamsız olduğunu düşünen kişinin cehaletinden daha iyidir."

Gelin büyük şair Nazım Hikmet'in kirlenen her şeye karşı, içten bir insanlık çağrısı içeren dizeleriyle bitirelim hayat notlarımızı:
"Annelerin ninnilerinden, spikerin okuduğu habere kadar Yürekte kitapta ve sokakta yenebilmek yalanı, Anlamak sevgilim, bu müthiş bir bahtiyarlıktır Anlamak gideni ve gelmekte olanı..."