Bana bir masal anlat Ankara… İçinde ninniler olsun.
Hayalsizlik, beceriksizlik, çapsızlık olsun.
Öyle bir masalımız olsun ki başkent ağlama duvarına dönsün. Mazeretlerle dolu bir hayat olsun.
Geçmişten ders çıkarmak yerine geçmişe takılıp kalan bir masal olsun.
Bu kentin ayağına pranga vurulsun. İşte o masalın içinden bir başka masal çıksın.
Masalımızın bir de kahramanı olsun.
O kahraman senet sepet, alavere dalavere işleriyle nam salmış olsun. Sonra da kentin emin kişisi, yani şehrül emini olsun… Ne kadar emin olunur? Masalımızın kahramanı eminsiz kişi… O kahramanımızın bir özelliği daha olsun.
Öfke… Gergin, asabi, kontrolsüz olsun. Ben bu kahramanı seviyorum… Çünkü her ayın ilk haftası kente yeni bir oyun getiriyor. Kültürümüzü, sanatımızı geliştiriyor.
Ankara'yı sanatın başkenti haline getirdi. Düşünsenize oyuncular aynı… Sahne aynı… Ama senaryoda küçük değişikliklerle aynı filmi sürekli bize izletiyor.
Ankaralılar yeni sürüm senaryolar bekliyor.
Sıkıldık ama… Değil mi? Biz bu filmi düzenli olarak izlemeye devam edeceksek küçük bir değişiklik yapıp bu işi diziye çevirelim.
Şuracıkta kaç bölüm daha kaldı ki?
Başrol oyuncusunun tavırlarına bayılıyorum.
Hayranıyım… Ah o Yeşilçam yönetmenleri bu beceriksizi keşfedememiş olmalarına üzülüyorum.
Ne senaryolar, ne film ne dizilerde görev alabilirdi… Türk sanatı bu oyuncudan mahrum kaldı. Olsun biz Ankara'da ayda bir de olsa bu oyuncunun performansını izleme fırsatı buluyoruz.
Allah aşkına bu milletin zekâsı ile dalga mı geçiyorsunuz? Filmi bırakın bu şehrin gerçekleriyle ilgilenin lütfen… Geçmişe takılıp kalmakla senaryoyu yenileyemezsin.
Ben bu şehri seviyorum… Ama bu filmden, ağlak bir başrol oyuncusundan sıkıldım.
Biraz geliştir kendini…