Dün,güneş tüm cömertliği ile ruhumu yeniden hayata döndürdü. Yazdan kalma bir gün mü yoksa baharın erken habercisi mi? Ne derseniz deyin. Ankara dün bir başka güzeldi. Başkent, mevsimsel farklılık göstere dursun. Hele son birkaç gündür güneş bir başka doğuyor. Yazdan mı kalma, ne? Mevsim kırgın mı? Dargın mı? Bilmiyorum. Kışı da kış gibi yaşamalı. 'Ankara'nın soğuğuna nasıl alışacaksın?' sorusuna aylardır muhatap kalıyorum. 'Hele bir gelsin alışırız' yanıtı bir türlü yaşam bulmadı. Kış yüzünü bir gösterdi bir daha görünmedi. Her geride bırakılan yıl aranır mı oldu? Geçen kışı anlata dursunlar, ben bu kışı bahar havasında yaşıyorum…
'Bir varmış bir yokmuş' diye başlasaydı bizim masalımız. Koca şehrin kalabalığında bir yalnız değil yalnızlıklar içinde kalabalık olabilseydim. Gözüm hep saatte değil de uzaklarda olsaydı… Gidecekmişsin gibi yalnızlığa bürünmek yerine şimdi gelecekmiş gibi bir duyguya kapılsaydım. Kalbimin bir yanını ayrılık desenleri değil buluşmalar örseydi. Özlem yerine kavuşmalara tanıklık etseydim. Parçalanmış ruhum tok yağmurlarda ıslanıp harmanlansaydı…
Sırılsıklam olabilseydim yağmurlarında. Kah üşüyüp özlem kah ısınıp coşku yaşasaydım. İşte Başkent bana birkaç aydır bunu yaşatıyor. Ey aziz şehir, bana bugünlük müsaade... Ruhum seni terk etmek istiyor. Seni düşünmek, seninle boğuşmak niyetinde değilim. O mecali de kendimde bulamıyorum. Siyasetinden uzak durmak, yapılmışları eleştirmek, yapılamayanların hesabını sormak istemiyorum. Ruhen de müsait değilim. Bugün kendimi dinleyip hesaba çekmek istiyorum. Yalancı baharla birlikte canlanan ruhumu doğayla buluşturmak taraftarıyım. Kaybolmadan güneşi yaşamalı…
Bitti dediğim an başlayanların da hesabını tutmuyorum. Bugün hesap günü olsun istemiyorum. Doğasına, yağmuruna, çiçeğine, kuşuna, börtüne böceğine sevdalıyım ben bu kentin…
Öyleyse
bu kenti yaşama vakti…