İnsanların olduğu gibi devletlerin de bellekleri vardır. Güncel gelişmeler arasında bu belleğin varlığı unutulmuş gibi olur... Yeni dostluklar ve yeni diyaloglar arasında sanki devletin tarihi o gün başlamış zannedilir. Oysa o tarih olduğu gibi durmaktadır ve tüm anılar hatırlanmak için bir fırsatın çıkmasını beklerler.

Araplar ve biz
Cumhuriyet'in Arap ülkelerine bakışında Osmanlı tarihinin esintisi yok mudur? 1'inci Dünya Savaşı'nda Arapların Osmanlı'ya nasıl ihanet ettikleri zaman zaman gündeme gelmez mi? İsrail Kudüs'e el koyduğunda ya da Filistinlilere eziyet edildiğinde tabii ki Arapların yanında yer alınır... Ama bir bakarsınız ki Mısır veya Körfez ülkeleri İsrail'le iş birliği etmeye başlamışlar, o zaman hemen belleğinizdeki Araplara ilişkin bilgiler ortaya dökülüverir. Bu arada Suudi Arabistan'ın veliahdının Türkiye'yi hedef alan davranışları da devreye girince, o eski bilgiler katlanarak artarlar.

Atina ve Paris
Aynı durumlar Yunanistan için de Fransa için de söz konusudur.. Atatürk'le Venizelos'un kurdukları barışı amaçlayan diyalog, bir Kıbrıs Harekatı'nda unutuluverir... Ya da De Gaulle'ün Türkiye ziyaretinden kalan güzel anılar, Macron diye bir adamın davranışlarıyla unutulur. Fransa'nın Suriye ve Lübnan'a nasıl göz diktiği veya Gaziantep kuşatması devletin belleğini delip, dışarı çıkar.

Yerli yabancılar
Bu arada unutulmaması gereken çok önemli bir husus da, devlet belleğindeki yabancılara ilişkin anılar yanında, yerli yapılara ilişkin kötü anıların da var olduğudur. Örneğin Kurtuluş Savaşı denilince, birileri de Damat Ferit Paşa'yı hatırlamaz mı? Bu durumun şu sıralarda dış komplolara hedef olduğumuz hatırlanarak, asla göz ardı edilmemelidir. Bugün iç siyasetin gereği olarak Yunanistan'ı veya Fransa'yı haklı gören bir muhalefet var olursa, bu da devletin ve toplumun belleğine yerleşir. Bütün bu durumları bilmekte herkes için yarar vardır.