Sınır tanımayan tek olgu bereket ki koronavirüs değil. Örneğin Babalar Günü de, Amerikan kökenli olmasına karşın dünyanın her köşesinde kutlanıyor. 1966 yılında ise o dönemin ABD Başkanı Lyndon Johnson, her yıl haziran ayının üçüncü pazarının Babalar Günü olarak kutlanacağını açıklayan bir bildiri yayımlamıştı. 1972 yılındaysa Başkan Richard Nixon'ın imzasıyla "Babalar Günü" yasal olarak ABD'de resmi tatil ilan edilmiştir. Amerika için Babalar Günü tüketime dönük bir hediye alma günüdür. Bizim edebiyatımızda ise işin özünde baba sevgisi var. Biz baba sevgimizi anlatan şiirlerden alıntılarla, bu günü kutlayalım.

Hiç babanız öldü mü?
"Sizin hiç babanız öldü mü? / Benim bir kere öldü kör oldum / Yıkadılar aldılar götürdüler / Babamdan ummazdım bunu kör oldum" (Cemal Süreya)

En çok babamı sevdim
"Hayatta ben en çok babamı sevdim. / Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk / Çarpık bacaklarıyla ha düştü, ha düşecek / Nasıl koşarsa ardından bir devin, / O çapkın babamı ben öyle sevdim." (Can Yücel)

Baba
"Baba!/Babam, ağabeyim, kardeşim, arkadaşım! / Ne zulüm, ne ölüm, ne korku başımı eğemez! / Yalnız senin elini öpmek için eğilir başım." (Nazım Hikmet)

Babam için
"Elim böğrümde kaldım, / Ben bugün haber aldım: / Babamın öldüğünü. / Bitti hayatın tadı, / Bu haber bırakmadı, / Dudağımda tebessüm." (Sabahattin Ali)

Benim babam
"Bu adam benim babam / Sekiz köşe kasketiyle / Omuzunda sekosuyla hey!/ Cebinde yok parası / Bafra'dır cigarası" (Fatih Kısaparmak)