Barış zamanlarının en büyük lüksü geleceği özgürce planlayabilmektir. Bu açıdan bakıldığında herkes ileride ne yapacağını bilir. Öğrenciler ne zaman sınava gireceklerini, futbolcular ligdeki maçların ne zaman oynanacağını, çalışanlar tatil zamanlarını önceden bilirler. Kimse yaşına bağlı olarak ne zaman kısıtlanacağını falan düşünmez. 55 yaşında olanlarla 65 yaşında olanların konumları farklı değildir.

Büyük bir lüksmüş
Geleceği öngörebilmenin ne büyük bir lüks olduğunu koronavirüs salgını öğretti bizlere ve bugünün tüm dünyasına... Öylesine hazırlıksız yakalandık ki bu salgına, şimdi yaşadıklarımızın yılbaşında rüyamızda görseydik herhalde inanmazdık. Çin'in Wuhan kentinden gelen salgın haberlerinin bize yansıması çok uzak bir ihtimal olarak da görünmüyordu.

Yarın belirsiz
Şimdi derdimiz, normal zamanlara ne zaman dönebileceğimize ilişkin soruların hala cevapsız olmaları değil midir? Bazı iyimserler haziran ortasından başlayarak yine eski yaşama dönebileceğimizi söylüyorlar. Ama onlar da kararsız... Örneğin sosyal mesafeyi korumazlarsa plajlardaki tatilcilerin başlarına neler geleceğini kimse kestiremiyor. Eğer uçak seferleri yeniden başlarsa belki yine Rus turistler Antalya otellerini doldurabilir. Ama acaba bu gerçek olacak mı?

Tüm dünya aynı durumda
Durum sadece bizde böyle değil ki? En gelişmiş ülke sayılan Amerika Birleşik Devletleri'ndeki kararsızlıklar şaşırtıcı ölçülerde değil mi? Ya Rönesans'ın ülkesi İtalya'nın yaşadıklarına ne demeliyiz? Acaba Avrupa Birliği'nin geleceği var mı, ya da Dünya Sağlık Örgütü'nün de sonu mu geldi?

Sonunda alıştık
Kısacası hayatımızın doğal gelişmelerinin ne kadar büyük nimet olduğunun farkında değildik. 1923'ten bu yana aralıksız barış yaşayan bir ülkede, bir anda savaş koşullarının egemen olmasına alışmak tabii ki kolay değil... Ama alıştık sonunda... Yarına dönük plan yapmaya çalışmıyoruz artık...