"Hiç kimse kendi başına yalnız bir ada değildir. Asla sadece kendisinden ibaret değildir. Herkes ana kıtanın parçasıdır..."
17. Yüzyılda yazılmış bu John Donne dizeleri bugünlerde zihnimde dönüp duruyor...
Dönüyor da ne oluyor, diyeceksiniz...
Siz de haklısınız!

***

Markete gidiyorum mesela...
Bir yandan etiketlere bakıyorum, bir yandan boykot ürünlerine dikkat etmeye çalışıyorum...
Sonra..
Okulda çocuk okutmanın maddi yükünden perişan olmuş ana babalar tanıyorum, dertleşiyoruz...
Sonra iş güç...
Derken akşamüstü bütün melankolisiyle bastırdığında bazen ıssız bir ada gibi hissediyorum kendimi...
Sevdiklerim nasıl da hızla uzaklaşıyor ufkumdan...
Güneş ne çabuk batıyor, diye mırıldanıyorum.

***

1939 yılı da böyle başlamıştı.
Kimse olacakları kestirmek istemiyordu...
Varşova'da piyanist Vladislav Szpilman'dan bahseder "1939 Yazı" adlı kitabı kaleme alan Werner Biermann...
"Mart ayıdır, hava soğuktur. Piyanistimizi yakasını yukarı kaldırmış Marszalkowska Caddesi'nde yürüyor...
Az sonra Varşova radyo istasyonunda kuyruklu piyanonun başına oturacak ve Chopin çalacak. Genç piyanist, besteler de yapıyor. Polonya'daki tüm gençler onun özlemle ve aşkla, aşk özlemiyle dolu başarılı melodilerini biliyor. Altı aya kalmadan, 1 Eylül 1939' da bir Alman top mermisi Polonya radyo istasyonunu vuracak ve Vladislav Szpilman'ın çaldığı Chopin, ansızın kesintiye uğrayacak."

***

Derdimi anladınız...
Dünya tepe taklak yuvarlanıyor...
Gözümüzün önünde hem de...

***

İki yol var; ikisi de çok hareketli...
Birinde eski düzen bir kez daha büyük bir paylaşım savaşına hazırlanıyor...
Diğerinde "küreselci oligarşi" bu atmosferi de fırsat bilerek kendi yeni dünya düzenini ve hatta "yeni insan"ı tezgaha sürüyor...
İki yoldan biri devre dışı mı kalacak, yoksa ikisi birlikte mi işleyecek?
Ne zaman böyle soruları içimizden geçirsek, beynimizden uğultular yükseliyor.
Sahi yahu nereden çıktı şu haber?
İtalya bile "Rusya'nın nükleer saldırganlığına karşı" hazırlıklara başlamış; yeni nükleer taşıyıcı füzeler üretmeye başlamış, Fransa'ya da satacakmış...

***

NOT DEFTERİ

Çalışıp koşturarak değil, öylece oturarak yorulduk, bir tutam şefkat aramaktan, zerrece vefa yoksulluğundan, insanları seyretmekten ve insanlığı gözlemekten yorulduk. (NURİ PAKDİL / Bağlanma)