"Hepimiz için bir son var dedi kuzenim Ambroce, kimimiz savaş meydanında, kimimiz sıcak yatağında gider ama mutlaka gider...
Kaçış yoktur...
Ama nasıl ölmesi gerektiğine dair hayat dersini genç yaşta edinmek zordur. Hep ayık, hep uyanık olmak gerekir."
***
Daphne de Maurier'in
"Kuzenim Rachel" romanı okunması zor, biraz
"demode" bir romandır.
Fakat anlattığı hikâye dehşet sorularla doludur.
Sevmenin
"bilme"yle ilgisinin zayıflığını, nefretten aşka, aşktan nefrete geçişin hızını çarpıcı biçimde anlatır.
Nereden aklıma esti bilmem, size de anlatayım istedim...
Belki bir iki ay önce okuduğum
Renate Salecl'in
"Cehalet Tutkusu" adlı çalışmasında da bu romandan bahsettiği içindir.
***
Phillip ve Ambroce birlikte büyümüş kuzenlerdir.
Ambroce kalbi sevgi dolu fakat hastalıklı bir gençtir, o yüzden dostlarının tavsiyesine uyarak kışları
İtalya'da geçirir.
Sonunda
Floransa'da
Rachel adında gizemli bir kızla tanışır, evlenirler.
Ambroce'ın mektupları ilk başlarda karısına duyduğu hayranlıkla doludur.
Ancak bir gün şöyle yazar Phillip'e:
"Karım bana işkence ediyor, zehirliyor, çabuk İtalya'ya gel." Phillip hemen soluğu Floransa'da
alır ama kuzeni çoktan ölmüş, Rachel
ise ortadan kaybolmuştur.
***
Phillip,
İngiltere'ye döndüğünde Rachel ortaya çıkar: "Sizi ziyaret etmek ve tanımak istiyorum; Ambroce sizi çok severdi."
Phillip nefret içinde intikam planları yapmıştır ama kadını görünce ona tutulur ve Ambroce'ın ölümündeki payını gösteren ipuçlarını göz ardı eder.
Öyle ki Ambroce'ın son mektubunu bir daha görüp okumamak için ormanda bir taşın altına saklar.
Varını yoğunu artık hayran olduğu Rachel'e verir.
Ama bir dakika!
Zaman geçmekte ve Phillip'in sağlığı tuhaf biçimde bozulmaktadır.
Yoksa? Hayır! Hayır!
Rachel, onu da zehirleyerek yavaş yavaş öldürüyor olamaz değil mi? Fakat Rachel'in bir
İtalyan gençle ilişkisi olduğunu da tespit
etmiştir.
İşte tam o sırada Rachel bir kazada ölür.
Kimdir Rachel? Soğukkanlı bir katil midir, yoksa Phillip her şeyi yanlış mı anlamıştır?
Artık aşkıyla nefreti arasında seçim yapamamaktadır Phillip...
***
Ne diyeceğiz şimdi?
Susmalı belki...
Çünkü biliriz; aşkın pençesinde bilginin ve gerçekliğin yeri pek azdır.
Salecl'in dediği gibi bazen insan "özellikle cehaleti seçer".
Ama söyleyin bana..
Roman kahramanı Ambroce, "Hep uyanık olmak gerekir!" derken haksız mıdır, söyleyin?
Bu köşe yazısını aşağıdaki linke tıklayarak sesli bir şekilde dinleyebilirsiniz
