Modern insanın en büyük mutsuzluğu kafayı mutluluğa takmasıdır... Ancak sosyal medya sonrası işin karakteri biraz değişti. Şimdi en büyük mutsuzluk kaynağı başkalarının mutlu olma veya daha mutlu olma ihtimali... İhtimallerin açtığı yara, izlenimlerin tahrişi, ilham duygusunun zayıflayıp hasedin hükümranlığının genişlemesi... Bu "kapan"dan nasıl kurtulacağız?

***

Sosyal medya dedim de, dün baktım, herkes yerli adıyla "Efsane Cuma"ya karşı. Tabii orada "tatlı su antikapitalizmi" şık görünüyor, hatta itibarı var. Hele bir takım ünlülerin tüketim çılgınlığına karşı yayınladıkları listeler bitirdi beni. "Online alışveriş de yapmayın, kargo şirketlerinin bıraktığı karbon izleri doğayı bozuyor" lafları falan... Hani zenginlik ve tüketim meraklarını tanımasak, neyse! Kapri adasında tertipledikleri "iklim değişikliğine karşı acil önlem" toplantısına özel uçaklarıyla (yani atmosferi ağır biçimde kirleterek) giden jet-seti andırıyorlardı... Şimdi işin ciddi tarafına gelelim. Bu "karbon izi" gibi terimler orta sınıfları sersemletmek için kullanılan "sihirli" laflardan öteye gitmiyor. Yakında astım hastalarının elinden nefes açıcı ilaçlarını da toplarlarsa şaşırmayın! Nitekim Time dergisi bu "inhaler"ları doğanın en büyük düşmanlarından biri ilan ediverdi.
Çevre ve iklim sorunları konusunda bir "numara" dönüyor diyorum da, inanmıyorsunuz...

***

Abartılı alışveriş kampanyalarına ve tüketim çılgınlığına elbette karşıyım. Fakat günümüzde ekonominin büyük bölümünün "hizmet ve perakende sektörü" üzerinden yürüdüğünü görmezden gelemem. Bu sektörlerden ekmek yiyen geniş kitleleri düşünmeden atıp tutma yaşım çoktan geçti. Radikal meseleleri burjuva gevezeliğine dönüştürmek. Bunda yokum işte!

***

Esas mesele alışveriş kampanyaları falan değil, en kapsamlı haliyle "hayat tarzı" meselesi... Hayat tarzını/ varoluş biçimini değiştirmeye razı olmayanların "tüketim karşıtlığı"nı ciddiye almıyorum, almam. Kendim dahil...

***

Birileri üzerinde ciddi biçimde çalışmalı: Vokalsiz müzik dinlemeye iki dakika tahammül edemeyenler, Batı armonisiyle icra edilmiş piyano eserlerine ilgi göstermeyenler nasıl oluyor da Evgeni Grinko'ya ayılıp bayılıyorlar? Neden?