Ummak, hayal etmek, âşık olmak, özlemek... En hakiki yanlarımızı temsil eden bütün bu hallere biraz daha derinden bakın! O zaman ürpererek göreceksiniz ki, hepsi "Büyük Bekleyiş"in parçaları ya da taklitleridir! Zaman her seferinde ileriye doğru fırlatılmıştır; güçlü bir davete kulak vermiş gibiyizdir... Hep bekleriz. Hayır, ölümü değil! Doğumun bizi kopardığı "yer"e geri dönüşü; vuslatı bekleriz.

*** Hüzün dediğimiz nedir ki! Erkenden kırılmış bir hayal, her seferinde çelmelenmiş coşku, elinden bir şey gelmeyen merhamet. Ama asıl hüzün, bu dünyada gurbette olduğumuzu hissetmek. *** Bazı tiplere şöyle demek istiyorum: Kendine güvenme sen! Güvenilir biri değilsin çünkü... *** Sevilmeyecek birisin henüz. Ne yalan söylemeli; sevilemeyecek haldesin... Ve maalesef medyadan, oradan, buradan öğrenmişsin ya, tutup kendini seviyorsun. Ne olur yapma! Sevme! *** Başkalarının ne kadar mutsuz olduğunu araştırarak kendi mutluluğundan emin olmaya çalışmak... Yeni trend bu. İşe yarıyor mu peki? Belki. Kendine özgü bir sarhoşluğu olduğunu gözlemliyorum. *** En mide bulandırıcı, en pis gösteriş: Vicdan gösterişi. *** Kimileri durmadan tekrarlıyor: "Hiçbir şey sadece akla karadan ibaret değil, griler var." İyi de, griyi gri kılan ne? Sürekli grilerin ve gri alanların varlığını vurgulamak doğru mu? Bana sorarsanız, karaya kara, kötüye kötü demekten vazgeçtiğimizde yenildik. *** Hakiki sükûnet, dünyanın koşturmacası içinde sersemlemiş bir zihnin sessizliği değil, ayağını sağlam yere bastığını bilen bir insanın bu koşturmacaya direnişidir. Sükûn, sekinet, sükûnet... Bütün bunlar "sekene" kökünden gelmez mi? Yani durmaktan, gerektiğinde sabitlenebilmekten, "yer"leşmekten... *** Sakin ol, diyorlar. Dünya işlerinin gücü karşısında tırsıp teslim olan insanı "huzurlu"; hayret ve heyecanı terk ederek yaşamayı "sükûnet" diye pazarlıyorlar. Kanma sakın!