Televizyonlar, reklamlar, şarkılar, kitaplar, eş dost sohbetlerindeki klişeler, popüler kültür ne derse desin, nasıl beyin yıkamaya çalışırsa çalışsın...
Öyle lafı edildiği kadar da "mutluluk manyağı" değiliz.
Tüketim ve tatmin çağrılarına kapıldığımız doğru! Fakat abartmayalım; çoğumuz hâlâ kirli kapitalizme ve onun arzu üretim makinelerine direniyor.
Arsızlaştığımızı fark ettiğimizde, mutluluk arayışı bizi "kayboluş"a sürüklediğinde durmasını biliyoruz.
Ancak şu da gerçek...
Bu kadar mutsuz olmayı, birbirimizi böyle horlamayı, bütün sevinçlerin kapı dışarı edildiği bir dünyada sürekli acılarla haşır neşir olmayı hak etmiyoruz.

*** Bin defa yazdım, bir daha yazayım...
Biz insanlar...
İstersek şu modern "mutluluk/mutsuzluk oyunlarını" bir saniye içinde çöpe gönderebiliriz.
Yeter ki, sevdiklerimiz bizim hayattaki varlığımızı azıcık onaylasın; yeter ki, birlikte yaşadıklarımız bize ara sıra da olsa, "iyi ki varsın!" duygusunu tattırsın!
Ama tam o noktaya geldiğimizde kendimizle fazla meşgul, en yakınlarımıza dahi kayıtsızız.
Dahası, acınacak kadar beceriksiz ve hatta gaddarız. *** Sonuçta ne oluyor?
Bu tıkanıklıktan ekmek yiyen uyanıklar türüyor: yaşam koçları, yalandan terapistler, danışmanlar, mistik/ ezoterik rehberler falan...
Hepsi de sözleşmiş gibi aynı çizgi üzerinden ilerliyor. Kendilerine yardıma gelenlere "başınıza gelen her şeyden siz sorumlusunuz, çözümü de siz bulursunuz" diyerek işe başlıyorlar.
Nasıl da ikna edici, nasıl da baş döndürücü fakat dev bir yalan!
Gelecek endişesiyle ve hayat denen oyunda daha en başta zarların hileli atılmış olmasıyla (ki yalan terapilerin en önemli numarası bu acı gerçeği örtmektir) uğraşıp kendilerini yormuyorlar hiç!
Neler neler geliyor kulağıma, anlatıyorlar.
Zalim adamların önünde cilveyle diz çöktürülen eşler, kredi kartını borç batağında bırakmış karılarına övgüler düzmeye zorlanan kocalar...
Ayıptır! Psikolojik yardım diye bu kadar soytarılık günahtır.
Bilelim ki, yalnız değiliz.
Kötüysek, birlikte kötüyüz. İyi olacaksak, bunu da birlikte başaracağız.