Batılı olmak ne konforlu bir şey! Akdeniz'i kuzey kıyısından bakarak sevmek ne güzel!
Bir kere ellerin hep temiz görünüyor. Popüler kültür ve demokrasi manikürü bütün pisliği örtüyor.
Bir seferde çoluk çocuk 700 mülteci Akdeniz'in sularına gömülünce Avrupa parlamentolarının acil toplanmalarına aldanmayın!
Kendi kötülüklerini unutmak ve unutturmak becerisinde üstlerine yoktur.
Hele konu çelimsiz, zavallı, "kara" yabancılarsa, insancıl defterler açıldıkları gibi kapanıverir.
Önümüz yaz...
Merak etmeyin!
Kıyılara vuran siyah tenli cesetleri sabahın erken saatlerinde toplayıp kahvaltıya masmavi bir deniz önünde "yaşam sevinci"yle başlamayı yine becereceklerdir.

İtalya mültecilere yardım etmeye çalışan tek ülkeydi. Avrupa Birliği muazzam bir pintilik ve ekonomik kriz şantajıyla İtalya'nın mülteci kurtarma ve koruma programı Mare Nostrum'u durdurmaya zorladı.
Oysa programın maliyeti AB maliyesinin batan bankaları kurtarmak için verdiği paranın ellide biri kadardı.
Programın durduğu Kasım 2014'ten bu yana durum ortada...
Artık birçok uluslararası yardım kuruluşu teknelerin batışı ve mülteci ölümlerinin "kaza" olmadığını, bir "tercih" olduğunu düşünüyor.
Son kazayı düşünün...
Boyu sadece yirmi metre olan bir teknede yüzlerce insan...
Aklınıza sığmaz, böyle bir şey.
Fakat acıdan, açlıktan, katliamdan kaçan o insanlar bu teknelere sığışıyor.
Gerçek şu ki, acil önlem alınmazsa bu ölümler artacak. Libya'da iç savaş ihtimali gitgide kızışıyor ve Akdeniz'in hakikaten bir toplu mezara dönüşme ihtimali büyüyor.

Dün hep alışveriş yaptığım marketin kasiyeri bir yandan hesap yaparken, bana dönüp "bu mültecilerin hali çok üzücü çok!" diyecek oldu.
Arkamda bekleyen pek sıkıntılı ve (yanlış anlamadıysam) eğitim sektöründen emekli beyefendi "Onlar da kaçacaklarına kendi ülkelerini adam etsinler! Avrupa ne yapsın!" diyerek müdahale etti.
Ses çıkarmadım...
Ama içimden "ah!" çektim...
Bilmediğimiz şey mi!
Kolonyalist efendi hep haklı çıkartılır; çiftlik kâhyaları hiç vakit kaybetmeden onlar adına topa, tüfeğe, söze sarılıverir.
Bütün diyeceğim şu...
Artık "Akdeniz romantizmi" lafı duymak istemiyorum. Hatta bir süre hafif şekerli, notaları arasında meltemler esen o çok sevdiğim Akdeniz şarkılarını dahi dinleyebileceğimi sanmıyorum.