"Boğuluyorum" diyor; "belki de buralardan kaçıp gitmeliyim!" Gülümseyerek cevap veriyorum: "Şu şehrin, şu işin, şu sokağın senin sandığın kadar günahı yok!" Anlamadığını ima ederek bakıyor. Devam ediyorum: "Kaçacaksan, buralardan değil, kendinden kaç!"

Tebdili mekanda ferahlık vardır. Doğru! Ferahlık! Fakat o kadar! İçimizdeki karanlık varlığını sürdürecekse... Hasetten, gelecek endişesinden, ruhsuz hazlardan, bedensiz hayallerden, sinsi kibir ve hoyratlıktan uzaklaşamayacaksak... Ne fark eder!
***
Bu şehrin arkamızdan gelmesini istemiyorsak, yeni bir şehre, yeni bir denize, bambaşka bir yere gitmek yetmez. Şair haklıdır; hepsi arkamızdan gelir. "Ömrümüzü nasıl tükettiysek burada, bütün yeryüzünde de öyle tükettin demektir." Bir yol var yine de. Yerimizi değil, kendimizi değiştirmek! Asıl travmayı göze almak yani...
***
Kasabanın meydanında oturup etrafa bakıyorum... Gördüğüm şu: Şehirden son zamanlarda gelip yerleşenler kasabayı şehrin bilip sevdikleri mahallelerine benzetmeye başladılar. Bir iki yıl içinde Ege kıyısında bir kasaba olmaktan çıkıp Boğaz kıyısında bir semt olacak burası! Şehir arkalarından gelmiyor, onlar şehri çeke çeke buraya getiriyorlar. Kahredici biçimde gülünçleşiyor her şey! Yazık!
***
En güçlü uyarıcı: Endişe. En güçlü uyuşturucu: Kayıtsızlık. İkisinin de sonu felaket!
***
Edip Cansever okumalı şimdi: "Ne güzel ıslanıyor ilkyaz/Ne güzel ne güzel ne güzel/Denize zorla sokulmuş/ ağlamaklı bir çocuk gibi."

Modern ilişki: İstek var, takat yok!
***
Popüler kültür ve modern sanat haince bir tezgâh kuruyor insana: Alçaklıkta da bir derinlik olduğu kanısı uyandırıyor. Yalan! Yanlış! Bu noktada eşsiz zahid Simone Weil'a kulak vermek en doğrusu: "Birisi alçakça ve şiddetli biçimde seviyor olabilir ama alçakça ve derin biçimde sevmesi imkânsızdır."
***
Şımarık umutla mızmız umutsuzluk bir madalyonun iki yüzü sanki... İkisi de "şimdiki zaman" karşısındaki körlüğümüzden kaynaklanıyor.