Sevilen renkler vardır. Sarı, mor, kırmızı...
Tutku kadar büyüleyici, ölüm kadar keskin renkler vardır. Siyah, beyaz.
Adı kendisinden daha güzel renkler vardır. Mesela kahverengi.
Ama itiraf edin, bir de eksikliğini çektiğimizde fena halde özlediğimiz renkler vardır. Mavi mesela. Ve yeşil elbette!
Özellikle de doğadaki mavi ve yeşili kastediyorum.

***
Eminim, birçoğunuz benim gibi kış ortasından başlayarak Erik mevsiminin gelmesini iple çekenlerdensinizdir.
Peki neden?
Bu meyvenin tadının bize çocukluğumuzun neşeli günlerini hatırlatıyor olmasından mı? Sanmam. Yalnız tadını değil, rengini de özleriz eriğin. Sap çukurunda hafifçe sarıya çalan, gövdenin iyice tombullaştığı yerlerde cam gibi parlayan o yeşil ne güzeldir.
O yüzden bir heves gidip aldığım ve tuza banıp yarısını mideme indiriverdiğim eriklerin kalan yarısını buzdolabında unuttuğum çok olur.
Sonra anlarım ki, rengine bakıp özlem gidermiş, ruhumu doyurmuşumdur.
***
Koyu nefti paltolarıyla kışın buzuna, karına, soğuğuna direnen iğne yapraklı ağaçlara ve kış pazarında boy gösteren sebzelere bakmayın siz!
O mevsimde gökyüzünün grisi bütün renkleri bastırır.
Doğadaki yeşili tam anlamıyla kavrayıp hakkını verebilmek için gökyüzünün dingin mavisinin ona eşlik etmesini beklemek gerekir.
Şimdi yine sabah erkenden uzun yola düşmüşken, bakıyorum da...
Yüzlerce defa geçtiğim...
Ve dağın, bayırın bile her yıl biraz daha ticaret ve sanayiye yenik düşmesine alttan alta gıcık olduğum yol üzerinde şimdi her şey farklı görünüyor.
Bu kez adım başı karşıma çıkan beni etten soğutan "satır köfte", "kilo ile köfte" tabelalarına bile aldırmıyorum.
Çünkü gözüm yeşilden ötesini görmüyor.
***
Belki, yeşil renkle aramızdaki duygusal bağ gerçekten bir tür nostaljidir.
Bir tür "yurt özlemi" yani; belki "yitirilen cennete" özlem!
Bağışlayın beni, yazıyı burada kapatıp bir dosta uğramam gerekiyor.
Dün gördüm, mutfaktaki tezgâhın üzerindeki beyaz emaye kovanın içine demet demet taze nane sıkıştırılmıştı.
Yapraklarının yeşilliği nasıl coşku dolu ve güzeldi!
Gidip bir daha bakmalıyım.