Bazen sil baştan başlamak gerekir...
Sıfırdan...
Bazen öyle olur ki, daha önce nefesimiz yetmediği için terk ettiğimiz yola geri dönmek, bazen de yepyeni bir yol seçmek gerekir.
Ama kendimizi günahsız, kusursuz, yanlışsız sayarak ve pişmanlığı kendimize yakıştıramayarak bunu yapamayız!
Hâlâ içimizde bir yerlerde masumiyet saklanıyorsa...
Vicdanımız hâlâ sızlıyorsa...
Pişmanlık duygumuzu taze tutabildiğimizdendir!
Mızmızlıklarımızı pişmanlık sanmak da büyük yanılgıdır.
Pişmanlığın bizi gerektiğinde her şeye sıfırdan başlatacak kadar güçlü bir enerjisi ve gönül ferahlığı vardır.

Siyasette de öyledir.
Bazen geçmişi bir kenara bırakıp sil baştan yapmak gerekir.
Hatta... Çoğu zaman...
Ama siyasal alanın çok büyük bir kusuru var.
Sanki siyasetçiye pişmanlık duygusu yasaklanmıştır!
En basit haliyle...
"Bir halt yedik ama pişmanız, gelin unutup baştan başlayalım" bile diyemiyor siyasetçiler.
Günahlarına açık açık "ah!" edemiyorlar.
Çoğu öcü gibi kaçıyor bu insanca duygudan.
Utanmanın insanı yıkayıp arındıran hallerinden öylesine uzaklar ki!
Bu durumun benim için son zamanlardaki en çarpıcı ve somut örneği...
19 Aralık 2000'deki "Hayata Dönüş" operasyonu sırasında Adalet Bakanlığı yapan pek sosyal demokrat(!) zatın halidir!
Bir kez olsun "çok büyük yanlış yaptım, pişmanım" diyemedi!
Son duruşmalar operasyonun arkasındaki korkunç gerçekleri ortaya çıkardı.
Ama o lafı eveleyip gevelemeye devam etti.
Oysa çıkıp nasıl ve kimler tarafından "kullanıldığı" nı anlatsa...
İçine taş gibi oturan acıyı pişmanlığın şefkatli kollarıyla teselli etmeyi istese...
Hem ona iyi gelecek hem de toplumun yolu aydınlanacak!
Nasıl kişisel hayatlarımızda mahcubiyet çok önemli bir değer ise...
Siyasette de öyle olmalı!
Nasıl kişisel hayatlarımızda vicdan ile pişmanlık duygusu birbirini denetliyorsa...
Siyasette de öyle olmalı!
Nasıl hatalarımızla yüzleşmek geceler boyu uykularımızı kaçırtıyor ve bizi derin muhasebelere sürüklüyorsa...
Siyasette de öyle olmalı!
Öyle olmalı ki...
Siyaset devlet için değil, insan için yapılmaya başlansın!